بمانم یا بروم؟

در اولین مطالعات، شروت و ویگل 200 مرد و زن با سن و سال دانشجویی را که در رابطه متعهد بودند را مورد بررسی قرار دادند. از داوطلبان خواسته شد که تصور کنند بعد از اینکه با شریکشان بحث و جدل کردند،او به مهمانی رفته و آنجا خیانت کرده است.سپس، از آن‌ها می‌خواهد این خیانت را فراموش کرده و رابطه را ادامه دهند.

سپس، از نیمی از داوطلبان خواسته شد که تصور کنند اغلب اطرافیانشان ماندن در رابطه را به او توصیه کرده‌اند.از نیم دیگر داوطلبان تصور برعکس این مسئله خواسته شد:که دوستان و خانواده آن‌ها گفته‌اند که شریکشان را ترک کنند.

علاوه بر نشان دادن این مورد که در رابطه میمانند یا نه، داوطلبان پرسشنامه‌هایی نیز پر کردند.یکی از این‌ها میزان بخشش شریک را نشان می‌داد. دیگری، میزانی که شریک عاطفیشان را مقصر می‌دانستند را می‌سنجید.

نظر اطرافیان روی تصمیم شرکت کنندگان در این آزمایش تاثیر بسیاری داشت. درصد بیشتری از افرادی که اطرافیانشان عقیده داشتند باید شریک عاطفیشان را ترک کنند او را مقصر دانستند و او را نبخشیدند. در کسانی که دوستان و اعضای خانواده آن‌ها به او توصیه کرده بودند رابطه را ترک نکنند، برعکس این مسئله صادق بود.

این کشفیات را مطالعات دیگری حمایت کرد. در این مطالعات، شرایط خیالی نبود و شرکت کنندگان در آزمایش، واقعا قربانی خیانت بودند و تجربیات و نظرات واقعی اطرافیانشان را به اشتراک گذاشتند.

البته، این تحقیقات نمی‌توانند دقیقا واکنش ما در مقابل خیانت را حدس بزنند. شرایط هرکسی متفاوت است. همچنین تشخیص تفاوت اثر نظرات اطرافیانمان از نظر شخصیمان دشوار است. ما معمولا اطرافمان را پر افرادی می‌کنیم که نظراتی مشابه خودمان دارند. و طبق این تحقیقات، افرادی که سن و سال بالاتری داشتند نظرات متنوع‌تری داشتند. آن‌ها امور اقتصادی، فرزندان و شرایط زندگی را هنگام این تصمیم گیری درنظر می‌گیرند.

این تحقیقات نشان می‌دهند هنگامی که زندگی ما بخاطر کسی دچار سختی شده باشد، احساسات و تصمیمات ما ارتباط زیادی به اطرافیانمان دارند. در هنگام تصمیم گیری، به این فکر کنید که نصایح دیگران می‌تواند شما را از انجام کاری که از نظر خودتان صحیح است دور کند.