به گزارش ایسنا و به نقل از گیزمگ، گرافین، ماده جدید شگفت‌آور مورد علاقه دانشمندان، تقریبا به همه صورت‌های ممکن در زمین آزمایش شده است، اما عملکرد آن در ورای سیاره ما چگونه است؟
یک گروه اروپایی، برای نخستین بار گرافین را در محیط میکروگرانش شبیه‌سازی‌شده آزمایش کردند که گامی به سوی فهم کاربرد امیدوارکننده این ماده در فضا محسوب می‌شود.
برای کسانی که با این ماده آشنا نیستند، باید گفت گرافین از ورقه‌های کربن به ضخامت تنها یک اتم ساخته شده است و دارای مجموعه قابل توجهی از قدرت‌های فوق‌العاده و کاربردی است.
گرافین یک رسانای گرما و الکتریسیته و به شکل غیر قابل باوری محکم، نرم و انعطاف‌پذیر است. این ترکیب، گرافین را برای استفاده در فضا بی‌نقص می‌کند.
اما تاکنون، گرافین تنها روی زمین آزمایش شده است. یک گروه پژوهشی بین‌المللی متشکل از دانشمندان دانشگاه "کمبریج"، "آژانس فضایی اروپا" و اعضای یک پروژه تحقیقاتی به نام "Graphene Flagship"، تغییرات این ماده را با آزمایش آن در میکروگرانش شبیه‌سازی شده، بررسی کردند.
گرافین، به خاطر قابلیت رسانایی حرارتی عالی، به عنوان جزیی از لوله گردش حرارتی (LHP) آزمایش شد.
لوله گردش حرارتی یک دستگاه انتقال حرارت دو مرحله‌ای است که از اثر مویرگی برای حذف گرما از یک منبع استفاده می‌کند و به صورت منفعل آن را به یک کندانسور یا رادیاتور منتقل می‌کند.
این قابلیت‌ها معمولا در سیستم‌های خنک‌کننده در ماهواره‌ها مورد استفاده قرار می‌گیرند و گرما را از طریق یک چرخه تبخیر و تراکم مایع، از ابزارهای الکترونیکی دور می‌کنند.
این گروه قصد داشت آزمایش کند که آیا بهره‌وری این سیستم می‌تواند با پوشش فتیله فلزی (بخشی که مایع را تبخیر می‌کند) در گرافین، بهبود یابد.
آزمایش‌های زمینی ابتدایی نشان داد که این ماده تاثیرگذار است. گرافین فتیله‌دار قادر به بهبود انتقال گرما از اجزای الکتریکی بود و امکان جریان یافتن سریع‌تر را برای مایع داخلی فراهم کرد.
گام بعدی، استفاده از چند لوله گردش حرارتی، برخی با گرافین فتیله‌دار و برخی بدون آن در یک پرواز پارابولیک (سهمی‌وار) برای شبیه‌سازی شرایط میکروگرانش بود.
در این نوع از پروازها، هواپیما پی‌درپی بالا و پایین می‌رود و با ریتم مرتبی غوطه‌ور می‌شود و حدود 23 ثانیه در هر بار تکرار این حرکت، اثر بی‌وزنی را به وجود می‌آورد.
اطمینان کافی وجود داشت که این لوله‌های حرارتی با گرافین فتیله‌دار، نسبت به سیستم‌های کنترل، بهره‌وری بیشتری دارند.
پس از این پژوهش امیدوارکننده، برنامه بعدی پژوهشگران، ابداع یک نمونه ابتدایی از سیستمی است که می‌تواند به صورت آنبُرد روی یک ماهواره یا ایستگاه فضایی آزمایش شود.
"مارکو مولینا " (Marco Molina)، مدیر ارشد فناوری شرکت "لئوناردو " (Leonardo)، شریک صنعتی این پروژه می‌گوید: هدف ما، افزایش طول عمر و بهبود آناتومی ماهواره‌ها و کاوشگرهای فضایی است.
وی افزود: با اضافه شدن گرافین، لوله گردش حرارتی مطمئن‌تری خواهیم داشت که می‌تواند به صورت خودکار در فضا عمل کند.
