مجله همشهری دانستنیها - امین محمدی: این یک موضوع روانشناسانه در شریف است. خیلی ها اعتقاد دارند کسانی که وارد این محیط می شوند، محکومند به سرآمد شدن. جامعه، خانواده، دوستان و آشنایان با ورود به بالاترین دانشگاه فنی کشور توقعات بالایی از فرد پیدا می کنند. حتی خود آن فرد هم توقعش از خودش بالا می رود و محکوم می شود به موفقیت. برای همین متوسط بودن، افیون هر شریفی است.
شریفی ها دو دسته اند. عده زیادی از آنها چهره هایی علمی می شوند و قلل مرتفع علم را فتح می کنند. دسته دوم اما ترجیح می دهند خلاف جریان مسیر رود شنا کنند و از آنجا که «شریفی بودن» به عنوان یک برچسب همیشگی روی پیشانی شان سنگینی می کند، آنقدر می جنگند تا در آن حوزه شناخته شوند.
الگوریتم فارغ التحصیلی در شریف این گونه است: «اگر x می شوی، x خوبی خواهی شد.» حالا جای x می توانید مهندس بگذارید، دانشمند، ریاضیدان، سیاستمدار، ورزشکار یا حتی رفتگر. آن چیزی که بین همه این x ها مشترک است، تاثیری است که از شریف گرفته اند و این که اگر در جوانی راه شان به این دانشگاه باز نمی شد، شاید کلا تقدیر جور دیگری برای شان رقم می خورد.
علمی ها
مریم میرزاخانی؛ ریاضیدان
خاطره ای را به او منسوب می کنند که یک جلسه سر یکی از کلاس ها غیبت می کند. استاد مشق جلسه بعد را پای تخته می نویسد. سوالات روی تخته باقی می ماند و «میرزاخانی» فردا روزی می رود و سوال ها را می بیند. جلسه بعدی که می رسد، دو سوال و نیم را حل کرده است و شرمنده پیش استاد می رود که چرا نتوانسته سوال آخر را به انتها برساند. همه با تعجب او را نگاه می کنند. استاد اشاره می کند که این سه سوال سه تا از جدیدترین قضیه های حل نشده ریاضی بوده است.
فضای تحصیلی میرزاخانی در شریف چیزی شبیه به همین خاطره بوده؛ درس، درس و درس. دست خدا اما همیشه زیر سر میرزاخانی بوده است. داستان آن مینی بوس معروف را حتما شنیده اید که در سال 76 سقوط می کند داخل دره و شش تا از ریاضیدان های آن موقع فوت می کنند. میرزاخانی و بهشتی دو تن از بازمانده های آن حادثه هستند. انگار در تقدیر نوشته شده بود که میرزاخانی باید اولین زنی باشد که جایزه فیلدز را می برد. کتابخانه دانشکده ریاضی شریف به اسم مریم میرزاخانی است و عکسی تمام رخ از او در فضای مرکزی این کتابخانه قرار دارد.
فرهنگی ها
پیمان یزدانیان؛ موزیسین
یزدانیان از فارغ التحصیلانی است که زیاد «مهندس بودن» به او نمی آید، مخصوصا که در دانشکده مهندسی صنایع درس خوانده. او موفق به کسب رتبه نخست در کنکور موزیکال فرانسه در رشته نوازندگی هم پیانو شد.
احمد کیارستمی؛ عکاس و سینماگر
پسر بزرگ مرحوم «عباس کیارستمی» در شریف علوم کامپیوتر خواند و بعد در یو سی ال ای کالیفرنیا را در رشته فلسفه انتخاب کرد. حضور در مایکروسافت خاورمیانه و تاسیس شرکت عکاسی، برخی از فعالیت های او هستند.
رضا امیرخانی؛ نویسنده
سال 71 به او لقب جوان ترین خلبان ایرانی را دادند اما خلبانی او ربطی به تحصیلش ندارد. او در دانشگاه شریف مهندسی مکانیک خوانده است اما شغل او نه به خلبانی ربط دارد نه مکانیک. او داستان نویسی محبوب است با کتاب های فوق العاده پرفروش.
ورزشی ها
علی دایی
سخت است در شریف مهندس مواد باشی. شریفی ها «متال»ها (اسم دیگر مهندسی مواد، متالورژی است که به اختصار به آن «متال» می گویند) را جزء شریفی ها حساب نمی کنند. آخرین رشته مهندسی که در شریف پر می شود، مهندسی مواد است و این موضوع همیشه دستمایه طنز شریفی هاست. البته موادی ها همیشه یک جواب واضح دارند؛ «مهندس علی دایی از همین دانشکده فارغ التحصیل شده است.»
افتخار دانشکده متالورژی شریف، بیشتر از پرورش چهره های برجسته در این حوزه تربیت برترین گلزن جهان است؛ مردی با 109 گل ملی. پس از این که دو بار در سال های 66 و 67 او را به خاطر شلوار جین رد می کنند، بالاخره برای بار سوم به شریف می آید تا آنجا به جای مهندسی عمرانی که قبلا قبول شده بود، متالورژی بخواند.
روایت های قدیمی های شریف حاکی از آن است که دایی در دوران دانشجویی اش کاملا لاکچری بود. با یک پیکان جوانان به دانشگاه می آمده است که در آن زمان یک رکورد برای یک دانشجو بوده است. همچنین روایت های دیگری هم وجود دارد که دایی سال های آخر تحصیل در شریف را بیشتر در اردوی تیم ملی بوده و اساتید با او راه می آمدند که قطعا هر کس با اساتید شریف آشنا باشد، خط بطلانی بر این فرضیه خواهد کشید.
البته کسی تا حالا مدرک دایی را ندیده و این که آیا واقعا دایی متالورژی شریف را تمام کرده یا نه یکی از رازهای مهر و موم شده دانشگاه است.
عادل فردوسی پور
خودش تعریف می کند که باید بازی فرانسه - پاراگوئه را در جام جهانی 1998 گزارش می کرده است. همان روز یک امتحان سخت داشته با استادی سختگیر به نام دکتر عشقی که الان رییس دانشکده صنایع شریف است. به حساب خودش امتحان دو ساعت طول می کشیده و یک ساعت هم زمان می برده تا برسد به جام جم. برگه ها را می دهند و می بیند بالای برگه نوشته است وقت امتحان چهار ساعت. به استاد مربوطه که خیلی هم فوتبالی بوده می گوید من عادل فردوسی پور هستم.
استاد نگاهی می اندازد و از آشنایی با او ابراز خوشحالی می کند. عادل می گوید با وقت چهار ساعته امتحان نمی رسد تا بازی جام جهانی را گزارش کند. استاد ابراز تاسف می کند و می گوید به او ربطی ندارد.
مانیفست دوران دانشجویی عادل در شریف چنین چیزی است. عاشق شریف و شریفیان است، به طوری که به تعبیر خودش «شریفی های فوتبالی را از قنداق می گیرد و می برد سر نود»، همان طوری که الان دو تن از نزدیکانش در نود و دوتا از دانشجویانش در شریف بوده اند.
15 سال است که شریف را ول نمی کند و از بودن کنار آنها لذت می برد. استاد زبان تخصصی صنایع شریف، در اوایل دهه 70 در این دانشگاه مهندسی صنایع می خوانده است و با معدل چهارده و خرده ای لیسانسش را از شریف می گیرد.
سیاسی ها
علی لاریجانی
تصورش هم سخت است که «علی لاریجانی» روزی در دانشکده علوم ریاضی و کامپیوتر شریف تحصیل می کرده است. رییس مجلس، دوران کارشناسی اش را در شریف علوم کامپیوتر می خوانده و بخش مهمی از جوانی اش را با c# و c++ سپری کرده است.
لاریجانی در شریف هم چهره محبوبی است. شاهدی بر این مدعی چند باری است که او در سنوات اخیر به شریف آمده و هر بار با استقبال گرمی از طرف دانشجویان این دانشگاه مواجه شده است. حضور او در سالن جابر بن حیان و طنازی همیشگی اش در این جلسه یکی از خاطرات ماندگار فارغ التحصیلان دهه 70 شریف است. البته لاریجانی زیادی در شریف نماند و بعد از دوره کارشناسی اش تغییر رشته داد به رشته فلسفه در دانشگاه تهران.
محمد علی نجفی
«نجفی» هم روزگاری در دانشکده ریاضی شریف تنفس می کرده است. او یکی از نخبگان این دانشکده است و فهرست افتخارات علمی اش چندین و چند صفحه می شود. نجفی علاوه بر پست های اجرایی که در این سال ها داشته، سال های سال استاد ریاضی شریف هم بوده است. قدیمی ترهای شریف او را یکی از بهترین اساتید می دانند که از فرط شلوغی در کلاس هایش جای سوزن انداختن هم نبود. فرض کنید در تالارهای شریف جمعیتی حدود 300 نفر می آمدند تا سر کلاس ریاضی یک نجفی بنشینند. گفته می شود نجفی از معدود چهره هایی است که لقب «معدل بیستی» شریف را یدک می کشد.
اکبر ترکان
یکی از بازوهای اصلی ریاست جمهوری فعلی، «اکبر ترکان» است، مرد شصت و پنج ساله کابینه دولت یازدهم، سال 1349 از دانشکده مهندسی مکانیک شریف فارغ التحصیل شد. او از چهره های مهم دوره ریاست جمهوری مرحوم هاشمی رفسنجانی بود و وزیر دفاع و پشتیبانی نیروهای مسلح دولت او.م ترکان روزگاری وزیر نفت بود و پس از انتخاب حسن روحانی به عنوان رییس جمهور، به عنوان رییس گروه مشاوران روحانی فعالیت کرد.
ترکان یکی از تاثیرگذارترین افراد نزدیک به ریاست جمهوری است و همچنین در حال حاضر پست حساس دیگری هم دارد. او دبیر شورای هماهنگی مناطق آزاد تجاری – صنعتی و ویژه اقتصادی است و علاوه بر آن، ریاست سازمان نظام مهندسی ساختمان را هم بر عهده دارد.
اسحاق جهانگیری
«جهانگیری» روزگاری روی نیمکت هایی، درس ساخت و تولید را پاس کرده که سال ها بعد «عادل فردوسی پور» روی آن می نشسته است. او هم یکی از دانش آموختگان قدیمی شریف است که در دانشکده صنایع این دانشگاه درس می خواند. جهانگیری شصت ساله در مجلس دوم و سوم نماینده مردم جیرفت بود.
او در دوران ریاست جمهوری مرحوم هاشمی رفسنجانی هم سمت داشت و به جای «غلامحسین کرباسچی» بر کرسی استانداری اصفهان نشست. او در دولت اصلاحات هم جزء کابینه بود و به عنوان وزیر معادن و فلزات (که بعدا با ادغام وزارتخانه های معادن و صنایع به وزارتخانه معدن و صنایع تغییر نام داد) فعالیت می کرد. جهانگیری اما همیشه رابطه اش را با شریف حفظ کرده است و این دانشگاه را جایی می داند که به حل مشکلات کشور کمک می کند.
