اگر فردی مرز بین رۆیا و تخیلات را با واقعیت فراموش کند و آن را نادیده بگیرد، تا آخر عمر در دنیای اوهام و خیالاتش باقی خواهد ماند و همیشه به دنبال آن مدینه‌ی فاضله و دنیای ایده‌آلیستی که برای خودش ترسیم کرده و نمی‌تواند از آن بیرون بیاید.
فرض کنید خانمی در رۆیاهایش مردی را تصور می‌کرده که هر روز با یک دسته گل او را غافل‌گیر کند و مدام برای او شعر بخواند و حرف‌های رمانتیک بزند و... حالا او با مردی ازدواج کرده که یک کارگر ساده است که نه قدرت خرید هر شب یک دسته گل را دارد و نه بعد از یک روز سخت کاری حال و حوصله‌ای برای رفتارهای رمانتیک دارد! چنین مردی وقتی خسته از سر کار برمی‌گردد، به احتمال زیاد با رفتار عجیب و غریب همسرش روبه‌رو می‌شود و با خودش فکر می‌کند که چرا همسرش اخم کرده و ناراحت است.
شاید اگر همسر این آقا با واقعیت زندگی‌اش کنار می‌آمد و همسر زحمت‌کش خود را همان‌طور که هست می‌پذیرفت، هیچ‌گاه مشکلی پیش نمی‌آمد. یا مثلاً آقایی که قبل از ازدواج در ذهن خود تصویری از یک همسر ایده‌آل ترسیم کرده که همیشه شبیه ملکه‌ها لباس می‌پوشد، هیچ عیب و ایراد ظاهری و باطنی ندارد! حتماً توی ذوقش خواهد خورد وقتی با ایرادهایی در همسرش موجه شود.
آنچه دانستن و عمل کردن به آن برای همه‌ی همسران به خصوص زوج‌های جوان الزامی است، روبه‌رو شدن با واقعیت‌های زندگی و از جمله خصوصیات ظاهری و باطنی همسر است. همه‌ی ما می‌دانیم که عیب و نقص‌هایی در وجودمان هست. پس همسرمان را هم با همه‌ی کم و کاستی‌هایش بپذیریم.
همسر ما شاهزاده‌ی رۆیاهای ما نیست! او هم مانند خودمان یک انسان معمولی است که چه بسا نقاط ضعف و قوتی که در وجود اوست، در زندگی ما تنوع ایجاد می‌کند و از یکنواخت شدن آن جلوگیری می‌کند!
زوج ایده‌آل، زن و شوهر بی‌عیب و نقص و رۆیایی نیستند، بلکه زن و شوهری هستند که سعی می‌کنند به یکدیگر کمک کنند تا تبدیل به انسان‌هایی ایده‌آل و رۆیایی شوند.
/کتاب تحکیم پیوند زناشویی
