حسرت مرتضی سرهنگی برای دیده نشدن یک کتاب

به گزارش خبرگزاری مهر، نخستین جلسه از سلسله نشست‌های «شبی با نویسنده» با حضور شخصیت‌هایی همچون حجت‌الاسلام سید محمود دعایی مدیرمسئول موسسه اطلاعات، مرتضی سرهنگی، حجت‌الاسلام سعید فخرزاده، محسن غنی‌یاری، رضا امیرخانی، احمد دهقان، جواد کامور بخشایش، علی قبادی، میرزاباقر علیان‌نژاد، محسن کاظمی، فرانک جمشیدی و دیگر نویسندگان ادبیات انقلاب و دفاع مقدس و با گرامیداشت یاد و خاطره مرحوم داوود بختیاری دانشور شنبه 12 اسفندماه در حوزه هنری برگزار شد.

مرتضی سرهنگی مدیر دفتر هنر و ادبیات پایداری حوزه هنری در ابتدای این مراسم، با اشاره به کتاب «مردی که خواب نمی‌دید» خاطرات اسیر آزادشده ایرانی مهندس اسدالله خالدی، اظهار کرد: در کتاب «سومین روز محاصره» راوی از حضور مهندس خالدی در یک عملیات یاد می‌کند که برای حفظ جان مجروحان، در کنار آن‌ها می‌ماند و خود نیز به همراه دیگر مجروحان به دست دشمن اسیر می‌شود. همیشه علاقه‌مند بودم این شخصیت را ببینم و بالاخره خود مهندس خالدی به دفترم آمد و گفت می‌خواهم خاطراتم از دفاع مقدس را منتشر کنم.

وی ادامه داد: پس از مطرح شدن پیشنهاد انتشار خاطرات مهندس خالدی که شخصیتی ویژه برای من بود، بسیار فکر کردم که چه کسی می‌تواند خاطرات این شخصیت را بنویسد و تنها مرحوم داوود بختیاری دانشور به ذهنم رسید و از او خواستم بر روی این کتاب کار کند و او نیز به بهترین شکل اثر را به نگارش درآورد.

سرهنگی خاطرنشان کرد: کتاب «مردی که خواب نمی‌دید» در زمانی منتشر شد که هنوز بازار کتاب‌های خاطرات دفاع مقدس رونق نداشت و این اثر ارزشمند آن‌گونه که باید، دیده نشد. در حالی که مرحوم بختیاری با دقت و پرداختن به جزئیات مهم زندگی مهندس خالدی، اثری خواندنی را خلق کرد.

داوود امیریان، نویسنده دفاع مقدس و از دوستان مرحوم بختیاری، نیز در این مراسم با بیان خاطراتی از آن مرحوم، عنوان کرد: در طول  این سال‌ها، خنده‌ها و مهربانی‌های داوود را به خاطر دارم. هیچ کس به اندازه من داوود را اذیت نکرد و هیچ کس هم به اندازه من او را نخنداند.

وی افزود: داوود بختیاری بسیار بی ادعا بود و با وجود پر کار بودن و چاپ آثار متعدد، اما هیچ گاه مغرور نشد. امروز می‌بینیم که متاسفانه جوانان با چاپ نخستین اثرشان، مدعی می‌شوند و غرور و تکبر بر آن‌ها تاثیر می‌گذارد.

امیریان خاطرنشان کرد: با آنکه داوود بختیاری در جنگ تحمیلی حضور نداشت، اما آثارش را بسیار نزدیک به حال و هوای دفاع مقدس می‌نوشت و حتی کتاب «مرسده» که با موضوع جنگ بوسنی به نگارش درآورده، بسیار دقیق است. این نزدیکی به فضای موضوعی آثارش، به دلیل تحقیق و پژوهش هایی بود که درباره سوژه هایش می‌کرد و مطالعه بسیار زیادی داشت. من گاهی به شوخی به او می‌گفتم اگر به اندازه تو کتاب می‌خواندم، تا به حال جایزه نوبل را از آن خود می‌کردم.

کاپیتان حامد خواجه‌وند، خواهرزاده مرحوم داوود بختیاری دانشور، نیز اظهار داشت: داوود تنها دایی ما نبود، بلکه دوست بسیار خوبی برای من و برادرم بود.   او نسبت به ما خیلی حساس بود و همیشه ما را نصیحت و کمک می‌کرد.

وی افزود: داوود را در خدمت به مادرش شناختم و متوجه شدم ارزش خدمت به پدر و مادر را فهمیده است و اگر به مقام و موفقیتی در ادبیات رسید، معتقدم به دلیل دعای خیر مادرش بود. تمام زندگی داوود خلاصه در زندگی پدر و مادرش می‌شد.

در پایان این مراسم، با حضور مسئولان و شخصیت‌های ادبی و فرهنگی کشور، از خانواده داوود بختیاری دانشور تجلیل و تقدیر به عمل آمد.

این مراسم با اجرای سعید بیابانکی همراه بود و در خلال مراسم، مستندی درباره زندگی این نویسنده آثار دفاع مقدس برای حضار پخش شد.

داوود بختیاری دانشور در سال 1346 در تهران متولد شد. وی به‌ عنوان کارشناس ادبی و داستان‌نویس در دفتر ادبیات و هنر مقاومت حوزه هنری مشغول به کار بود. بختیاری در کمتر از یک دهه توانست جایگاه قابل توجهی را در عرصه ادبیات داستانی برای خود رقم زند. در بررسی آثار داستانی توسط معاونت امور فرهنگی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی در سال 1380 رمان «می‌توان تنها رفت» او رتبه دوم را به‌دست آورد. در یازدهمین جشنواره کتاب سال دفاع مقدس نیز کتاب «خانه ابدی» رتبه دوم را به‌دست آورد. همین کتاب در هفتمین دوره از جایزه ادبی شهید حبیب غنی‌پور اثر برتر شناخته شد.

از مهم‌ترین آثار داوود بختیاری دانشور می‌توان به «پرواز سفید» بر اساس زندگی شهید عباس بابایی، «پاوه سرخ» ‌ بر اساس زندگی شهید دکتر مصطفی چمران، «من و عکس او» درباره سوسنگرد، «مسافر» بر اساس زندگی شهید غلامحسین افشردی، «سبزهای خاکی» زندگی‌نامه داستانی شهید سیداکبر شیخ ‌الاسلام‌ و ده‌ها اثر دیگر اشاره کرد.