وی افزود: اولین و مهم‌ترین عامل، ترس است که در این جا از آسیب‌های آن هنگام بزرگسالی صحبت می‌کنیم.
این کارشناس درباره روابط والدین و فرزند گفت: اساس تعلیم و تربیت و پرورش کودکان باید بر پایه دانش، آگاهی و مهربانی باشد. ترساندن و تهدید کردن بچه‌ها نه تنها روش موثری برای تربیت و رشد نیست، بلکه سبب بروز برخی اختلالات رفتاری در بزرگسالی است.
تکلو تصریح کرد: مشکلاتی نظیر؛ ترس از صمیمیت، عصبانیت، اضطراب، عدم اعتماد به نفس و درگیر رابطه‌های اشتباه شدن، ریشه در کودکی هر فرد دارد و می‌توان دلیل آن را در ترساندن کودکان یافت.
این کارشناس افزود: جملاتی مثل " اگر فلان کار رو بکنی من دیگه مامانت نمیشم، دیگه دوستت ندارم، می‌ذارمت سر کوچه، از پیشت میرم، دیگه بچه من نیستی، و غیره " کودک را شرطی بار می‌آورد و به او می‌آموزد که اگر بچه خوبی بودی برایت اسباب بازی می‌خرم، اگر مشق هایت را نوشتی تو را به پارک می‌برم، اگر به حرف من گوش کردی دوستت دارم. این در حالی است که بهترین نوع ارتباط بین والدین و فرزند، ارتباط بر پایه عشقِ بدون قید و شرط است.
وی گفت: عشقِ بدون قید و شرط به این معنی است که؛ من تو را دوست دارم همان طور که هستی، حتی اگر کار نادرستی انجام داده باشی.
تکلو در پایان اشاره کرد: گفتن جمله "تو بچه بدی هستی" با جمله "تو دختر یا پسر خوبی هستی، کاری که انجام دادی کار بد و نادرستی است و من آن کار را دوست ندارم" بسیار متفاوت است و اثرات متفاوتی دارد. از اثرات مخرب آن می‌توان؛ عدم اعتماد به نفس کافی و نداشتن خودباوری در بزرگسالی نام برد.
