مهجوریت در قران

(یا رب ان قومی اتخذو هذا القران مهجورا) (سوره فرقان، آیه(30)خداوند تبارک و تعالی آیات را به دو تقسیم دسته نمودند. یک گروه از نشانه ها آیات تکوینی است و دسته دوم آیات تشریعی می باشد.
همانطور که بهره انسان ها از عالم تکوین متفاوت می باشد، انسان ها نیز به سه گروه تقسیم می شوند: گروهی فقط از دیدن عالم تکوین لذت می برند. دسته دوم در فضای برتری می باشند و آن فضای تکامل و ارتباط برقرار کردن با طبیعت و کشف قوانین و الهام یافتن از آن تکنیک ها به نفع زندگی انسان ها و بهره وری از آن می باشد.
امام صادق (ع) فرمودند: هر چه را که بشر ابداع کرده، از نگاه به طبیعت ساخته است. و گروه سوم در مرتبه بالاتری قرار دارند. امام علی (ع) فرمودند: من هر بار که گلی را می نگرم، سه بار با او خداوند را می بینیم، یک بار قبل از وجود گل که نبوده، ولی ربّش بوده است، یک بار همزمان با وجود گل که به عنایت الهی سرسبز است و یک بار هم بعد از وجود گل، که گل از بین می رود، ولی خالق او باقی است.
در گروه سوم با دیدن طبیعت درجات ایمان و یقین بالا می رود و کلمه «سخر لکم» در آیات الهی، نشانه بهره گیری از طبیعت و آسمان و... می باشد که برای انسان ها متفاوت است.
دسته دوم از نشانه های الهی، آیات تشریعی است. به این منظور کتاب قرآن معجزه ای است که دعوت به تحدی نموده و تحریف نمی شود و نقش آن همان نقش عالم تکوین می باشد. منتهی بر حسب نگاه انسان ها و معرفت ایشان متفاوت است.
خداوند تبارک و تعالی قران عزیز را نازل فرموده و رسول خدا (ص) را به عنوان وزنه، و پایان نزول این کتاب الهی مساوی با پایان نزول این کتاب الهی مساوی با پایان عمر رسول خداوند (ص) قرار داده است، زیرا قرآن صحنه تشریع آیات و پیامبر مفسر و مبین این آیات می باشد.(همان گونه که پیامبر اعظم در حدیث ثقلین فرمودند). پس اصل و اساس نزول قرآن برای بهره وری انسان و رشد ایشان می باشد و این کتاب الهی به شرط تمسک جستن به آن رمز بهره گیری و رشد انسان ها اعلام شده است.
گزارشی که قرآن عظیم از تعامل انسان معتقد به قرآن (امت پیامبر آخرین) نسبت به این وزنه و امانت الهی می دهد، گزارشی است که از عمل به وصیت های پیامبر (ص) حکایت نمی کند و «نشان از به انزوا کشیدن و مهجوریت قران عزیز دارد».
سؤال: آیا خود قرآن کریم راهکارهایی برای بهره گیری از آن ارئه داده است یا خیر؟
غفلت ما از راهکارها باعث می شود که قرآن به «مهجوریت» کشیده شود. شاید سال ها از زیر سایه درختی رد شویم، ولی هیچگاه توجه به پیام درخت نکنیم.
ما انسان ها در پی برخی تغییرات خاص در طبیعت موظف می شویم که نماز آیات بخوانیم و این نشان می دهد که آیات تشریع تا کاویده نشوند و با آن ها ارتباط قرار نشود، حرفی نمی زنند.
امام علی (ع) فرمودند : «قرآن را به سخن بیاورید» یکی از راهکارهای بزرگ برای بهره گیری از قرآن کریم، استفاده و به کارگیری تمام لحظات عمر در راه قرآن عزیز می باشد، ذهنمان را از هر چیزی به غیر قرآن کریم خالی کنیم که اگر انسان در این مسیر قرار گرفت، مشروعیت اشرف مخلوقاتی خود را به دست می آورد پس می تواند به اذن پروردگار در عالم هستی دخل و تصرف نماید.
برای انسان ها دو نوع مالکیت وجود دارد:
1. مالکیت حقیقی و آن مالکیتی می باشد که وقتی شخصی از دنیا رفت، آن ملک هم به همراه انسان از دنیا می رود.
2. مالکیت مجازی و آن مالکیتی که وقتی انسان از دنیا رفت، مالک آن ملک، کس دیگری می شود. تنها چیزی که مالکیت حقیقی برای انسان به همراه می آورد، یادگیری علوم قرآنی و پیاده کردن آن در تمامی مراحل و لحظات زندگی از طریق پیروی از ائمه (ع) می باشد. به این ترتیب است که شخص مورد لطف خداوند متعال قرار می گیرد و به همراه قرآن و ائمه اطهار (ع) به سرای بالا می آید.
ودر آخر ذکر راهکارهای مفید و آن اینکه برای انجام فعالیت های قرآنی و زندگی قرآنی باید از حضرت علی بن موسی الرضا (ع) اجازه گرفت و از ایشان مدد جست و انرژی گرفت و با توسل به ایشان لحظه های زندگی مان را با قرآن هماهنگ کنیم و نسبت به یادگیری و بهره بردن از قرآن عزیز حریص باشیم.
در دنیا کار غیر از قرآن و ائمه (ع) به هیچ نمی ارزد و مالکیت حقیقی برای انسان به همراه نمی آورد. با امید نزدیک شدن هر چه سریع تر فرج.
منبع: نشریه بشارت شماره 72