راهکاری‌های زیر جهت رفع این مشکل ارائه می‌شود:
به فرزندتان آموزش دهید هنگام رویارویی با موقعیت خطرناک و اضطراری نباید به اشخاص غریبه‌ای که خواهان دریافت اطلاعات خانوادگی‌اش هستند، اعتماد کند و اسرار خانوادگی را برای آنها فاش کند. البته کودکان کم سن و سال در شناخت افراد دچار مشکل و در مواقع لزوم گیج و سردرگم می‌‌شوند که آیا باید به آن شخص اعتماد کنند یا نه؟
آموزش به هر کسی به‌ویژه بچه‌ها برای کارهایی که نباید انجام دهند دردسرساز است زیرا ضمیر ناخودآگاه کلمات منفی مانند «نکن و نگو» را نمی‌تواند تجزیه و تحلیل کند لذا برای آموزش هرگز از افعال منفی استفاده نکنید به‌عنوان مثال به فرزندتان بگویید:
«اگر کسی راجع به خانواده‌ات از تو سؤال کرد و تو در موقعیت خطرناکی بودی به او بگو از مامان و بابام بپرسید.»
پیوسته عزت نفس و خودباوری فرزندتان را تقویت کنید. بعضی اوقات فرزندتان را به خاطر آنچه به‌خوبی یادگرفته یا در آن توانمند است تحسین کنید، اگر کودک احساس امنیت شخصی کند و در عین حال تحت آموزش نیز قرار بگیرد هرگز خطاهای عمدی نمی‌کند.
به کودک در شناخت حد و مرزها کمک کنید. به او تفهیم کنید در چه مواقعی و به چه کسانی می‌تواند رازهای خانوادگی را بگوید، زیرا در تحقیقی که در سال2002 در بریتانیا روی کودکان گمشده انجام گرفت مشخص شد درصد بسیاری از آنها حتی حاضر نیستند در مقابل قانون و پلیس نیز به بیان اطلاعات خانوادگی بپردازند.
نقش بازی را در آموزش و تفهیم اطلاعات جدی بگیرید. در حین بازی با آرامش به او اطلاعات بدهید ولی هرگز او را با «بایدها و نبایدهایتان» نترسانید. زیرا کلمات و جملات منفی برخلاف آنچه فکر می‌کنید به‌زودی از ذهن بچه‌ها پاک نمی‌شود.
به فرزندتان اعتماد داشته باشید. از جملات منفی مانند من مطمئنم که تو نمی‌توانی جلوی زبانت را نگه داری یا عادت کردی حرف نسنجیده بزنی و... استفاده نکنید.
سنجیدگی رفتار فرزندتان را باور کنید و به او گوشزد کنید من می‌دانم و یقین دارم که تو بسیار باهوش هستی و می‌توانی در مواقع اضطراری بسیار خوب رفتار کنی، همواره به یاد داشته باشید هرگز از ترس اینکه کودکتان اطلاعات خانوادگی را فاش نکند او را در فقر اطلاعاتی نگاه ندارید بلکه همواره در نظر داشته باشید که شرایط غیرقابل پیش‌بینی و اضطراری نیز وجود دارد
منبع : بیتوته
