نگهداری حیوانات خانگی برای سلامت کودک شما مضر است

نگهداری حیوان خانگی و سلامت کودک

آلرژی به حیوانات خانگی چیست؟

آلرژی به حیوانات خانگی، واکنش سیستم ایمنی بدن نسبت به بقایای بدن (شوره پوست)، بزاق، ادرار یا مدفوع حیوانات می‌باشد. (خز یا موی حیوانات به خودی خود نمی‌تواند چندان آلرژی‌زا باشد اما ممکن است گرده‌ها، گردوخاک، قارچ و دیگر مواد آلرژی‌زا در آن گیر بیفتند.) اگر کودکی که نسبت به حیوانات آلرژی دارد بقایای بدن حیوان را تنفس کند یا با بزاق یا فضولات حیوان تماس پیدا کند، سیستم ایمنی بدن او اعلام خطر کرده و هیستامین و بیش از 40 نوع ماده شیمیایی دیگر را برای مبارزه با ماده آلرژی‌زا آزاد می‌کند.

هیستامین موجب التهاب بینی و مجاری تنفسی می‌شود و سایر مواد شیمیایی نیز موجب بروز نشانه‌های آلرژی زیر می‌شوند: آبریزش بینی، چشم‌های اشک‌آلود، عطسه، و نشانه‌های آسم همچون سرفه و خس‌خس کردن. در واقع اکثر آسم‌ها در اوایل دوران کودکی شروع می‌شوند، و عامل آنها می‌توانند حیوانات باشند. اگر ماده آلرژی‌زا با پوست کودک تماس پیدا کند، ممکن است جوش یا کهیر بزند.

هر نوع حیوانی (شامل سگ‌ها، موش‌ها، خوکچه‌ها و خصوصا گربه‌ها) می‌توانند موجب بروز واکنش در کودکی که آلرژی دارد شوند.

چگونه می‌توانم بفهمم که کودکم به حیوان خانگی‌مان آلرژی دارد یا خیر؟
نشانه‌هایی که در طول سال (و نه صرفا فصل‌های خاص) رخ می‌دهند، از قبیل خارش، چشم‌های اشک‌آلود، جوش، آبریزش بینی، عطسه، سرفه یا خس‌خس کردن در داخل خانه، همگی نشانه‌های حاکی از آلرژی نسبت به بندپایان خانگی، قارچ یا حیوان خانگی می‌باشند. این نشانه‌ها ممکن است حتی زمانی رخ دهند که کودک شما در تماس مستقیم با حیوان نیست زیرا این ماده‌های آلرژی‌زا را می‌توان در کل محیط داخل خانه پیدا کرد. تعیین اینکه آیا مشکل ناشی از حیوان خانگی یا چیز دیگری است، اندکی دشوار است.

متأسفانه کودک شما، حتی زمانی که از خانه دور باشد، ممکن است باز هم نسبت به حیوان واکنش نشان دهد.

دور کردن سگ یا گربه از خانه برای یک مدت آزمایشی نمی‌تواند کمک چندانی به شما بکند زیرا ممکن است بقایای بدن حیوان به اندازه کافی در خانه موجود باشند که حتی وقتی که خود حیوان در خانه نیست نیز باعث بروز آلرژی در کودک شوند. بنابراین باید مدتی طولانی از خانه دور بمانید تا مشخص شود که آیا کودک شما در غیاب حیوان بهتر شده است یا نه.

اگر برای شما مشخص شد که حیوان عامل بروز نشانه‌های آلرژی در کودک بوده است باید حیوان را به جای دیگری بفرستید. اگر هنوز مطمئن نیستید، باید کودک خود را نزد متخصص آلرژی ببرید تا این معما قدری بیشتر حل شود.

متخصص آلرژی چگونه می‌فهمد که کودک من به چه چیزی آلرژی دارد؟
برای تعیین عامل آلرژی، متخصص ممکن است از آزمایش پوست استفاده کند که در آن پوست را اندکی خراش داده و مقدار کمی از ماده آلرژی‌زا (به صورت مایع) را روی پوست می‌مالد. پس از 15 تا 20 دقیقه، بررسی می‌کند که آیا برجستگی یا تاول‌هایی همانند نیش حشرات روی پوست ایجاد شده‌اند (که نشان‌دهنده آلرژی می‌باشد) یا نه.

این آزمایش بسیار حساس بوده و باید توسط یک متخصص آلرژی آموزش‌دیده و تأییدشده انجام شود تا به شما در تصمیم‌گیری پیرامون بیرون کردنِ حیوان و تمیزکاری کامل خانه کمک کند. حتی در این صورت نیز چند ماه طول می‌کشد تا سطح مواد آلرژی‌زا به اندازه کافی اُفت کند که موجب تفاوت در وضعیت کودک شود.

آیا پیشاپیش می‌توانم از بروز آلرژی در کودک نسبت به حیوان خانگی‌مان پیشگیری کنم؟
احتمالا نه، خصوصا اگر شما یا همسرتان آلرژی داشته باشد. در این صورت، کودک شما از لحاظ ژنتیکی آمادگی آن را دارد که به نوعی آلرژی مبتلا شود، هرچند ممکن است نوع آلرژی او دقیقا مشابه با شما نباشد.

اگر می‌خواهید یک حیوان خانگی داشته باشید اما احتمال می‌دهید که کودک شما نسبت به آن آلرژی داشته باشد، شاید بهتر باشد صبر کنید تا کودک حداقل 6 ساله شود. در کودک‌های بزرگ‌تر نشانه‌های آلرژی غالبا چندان حاد نیستند. مثلا آلرژی نسبت به حیوان ممکن است موجب خس‌خس کردن کودک در سن 4 یا 5 سالگی شود، در حالی که در سن 8 سالگی ممکن است تنها یک سرفه خفیف ایجاد کند.

به خاطر داشته باشید که اگر یک حیوان به خانه بیاوریدکودک شما ممکن است علامت‌های آلرژی را بلافاصله بروز ندهد. ممکن است چند ماه طول بکشد تا کودک آلرژیک، نشانه‌های آلرژی را در واکنش به این حیوان جدید از خود بروز بدهد.

آیا حیوان‌هایی هستند که کمتر از بقیه آلرژی‌زا باشند؟
برخی از متخصصان آلرژی و دام‌پزشکی، پاسخ مثبت می‌دهند؛ بقیه، پاسخ منفی می‌دهند. به نظر می‌رسد شواهد قطعی مبنی بر اینکه برخی نژادهای سگ کمتر از بقیه آلرژی‌زا باشند، وجود ندارد. بسیاری از مردم به اشتباه تصور می‌کنند که سگ‌های موکوتاه (مانند سگ‌های پشمالوی نژاد Poodle) کمتر از نژادهای موبلند، آلرژی‌زا هستند اما بقایای بدن حیوانات (نه به مو یا خز آنها) است که موجب بروز واکنش می‌شود.

توافقی کلی راجع به این وجود دارد که گربه‌ها، صرف‌نظر از نژادشان، به یک اندازه آلرژی‌زا هستند. اجتناب از مواد آلرژی‌زای بدن آنها دشوارتر از سگ‌هاست چرا که بقایای بدن آنها ریزتر و چسبنده‌تر از بقایای بدن سگ‌هاست و در نتیجه می‌تواند فواصل بیشتری را همراه با باد طی کند و برای مدتی طولانی‌تر به یک سطح بچسبد. ضمنا چون گربه‌ها معمولا در حال لیسیدن موهای خود هستند، احتمال آنکه کودک با بزاق گربه (یک ماده آلرژی‌زای دیگر) تماس پیدا کند نیز بیشتر است.

حتی موش‌های صحرایی و خانگی و سایر حیوانات جونده نیز به عنوان حیوان مناسب برای کودکان آلرژیک توصیه نمی‌شوند زیرا ممکن است نسبت به ادرار و فضولات آنها آلرژی پیدا کنند. هنگامی که این حیوان‌ها در قفس نگهداری می‌شوند نمی‌توانند از تماس با ادرار یا مدفوع خود جلوگیری کنند، در نتیجه هنگامی که با پوست کودک تماس پیدا می‌کنند منجر به بروز واکنش می‌شوند.