مسلما شریک عاطفی شما ممکن است چیزی بگوید یا کاری انجام دهد که شما را عصبانی کند. بار مسئولیت رابطه روی دوش هر دوی شما است. هیچ کسی هم نباید در روابط سمی باقی بماند. با این وجود، خیلی از ما شریک عاطفیمان را برای مشکلات رابطه مقصر می‌دانیم. این کار، از مقصر دانستن خود و بررسی کردن افکار، رفتار و نحوه ابراز عقیده خودمان بسیار آسان‌تر است. رابطه شما ممکن است تحت تاثیر افکار و رفتارهای سمی خود شما باشد. اگر یک یا چند تا از این موارد صادق است:

 

در حداقل دو تا از سه بحث اخیر، شما:

 

  • مسئله‌ای جز مسئله شروع کننده بحث را پیش کشیده‌اید.
  • به خاطر نمی‌آورید چرا بحث شروع شد.
  • روی شریک عاطفی خود برچسب می‌زنید(در ذهنتان یا به طور کلامی) «تو آدم تنبل/خودخواه/افسرده‌ای هستی!»
  • بیشتر روی این تمرکز می‌کنید که شریک عاطفیتان احساسات شما را بفهمد.
  • حرف‌هایی زدید که بعدا از گفتنشان پشیمان شدید.
  • بخاطر حرفتان عذرخواهی کردید با وجود این که هنوز معتقدید حق با شما بوده است.
  • جملاتی که با «تو همیشه/تو هیچوقت/تو باید» شروع می‌شوند را به زبان آورده‌اید.
  • توافق کرده‌اید درمورد برخی مسائل صحبت نکنید ولی به قولتان عمل نکردید.
  • رفتارهای نامناسبی مثل فریاد زدن، مقصر دانستن، ناسزا گفتن، محکم بستن در، بیرون کردن طرف مقابل از خانه یا قفل کردن در از شما سر زده است.
  • مشکلات و بحث‌های گذشته، حتی آن‌هایی که فکر می‌کردید حل شده‌اند، را به طرز خصومت آمیزی پیش کشیده‌اید.

اگر این فهرست برای شما صادق است، ناامید نشوید. هیچ زوجی بی نقص نیستند.

جوانب خوب شریک عاطفیتان را ببینید، نقص‌های او را به شکل محدودیت ببینید و به دل نگیرید، و از نحوه ارتباط برقرار کردن و رفتارتان با او آگاه باشید.