دید و بازدیدهایی که گران تمام می‌شود

به گزارش ایسنا، این روزها صف برخی از موزه‌ها بلند و باعث خوشحالی بسیاری از مسؤولان شده؛ این در حالی است که برخی از مردم چون تجربه خوبی از شلوغی‌ها نداشتند و شاهد بی‌ملاحظگی‌های فرهنگی بودند به دوستان و آشنایان خود رفتن به موزه‌ها در این ایام را توصیه نمی‌کردند.

اما چه رفتارهایی موجب می‌شود ما تجربه خوبی از بازدید یک موزه نداشته باشیم؟

زمانی که برای خرید بلیت، صف را رعایت نمی‌کنیم و وقت فروشنده بلیت و افراد دیگری که در صف ایستاده‌اند را با ارائه کارت‌های متفاوت برای تخفیف می‌گیریم، در حالی که 2500 یا 5000 هزار تومان بهای بلیت مبلغ ناچیزی است در حدی که حتی نمی‌توان با آن یک کالای اساسی در زندگی روزمره خریداری کرد. این مبلغ ناچیز در واقع برای افزایش بینش فرهنگی و احترام به خودمان هزینه می‌شود.

چرا سعی می‌کنیم سن فرزندانمان را کمتر از آنچه هست به بلیت‌فروش نشان دهیم تا از پرداخت هزینه و خرید بلیت برای آنها شانه خالی کنیم؟ شاید با این کار، مسؤول فروش بلیت موزه را متقاعد کنیم، اما به کودکان‌مان دروغ گفتن و ناهنجاری اجتماعی را آموزش می‌دهیم که در اصل تربیت خودمان را زیر سوال برده‌ایم.

ممکن است با لمس کردن و دست کشیدن به آثاری که در موزه‌ها قرار دارند، آلودگی‌هایی را به اشیاء منتقل یا به آن‌ها آسیب وارد کنیم به همین دلیل است که کارشناسان موزه با دستکش اشیاء را جابه‌جا می‌کنند و این آثار را در محفظه شیشه‌ای نگهداری می‌کنند. خط قرمز اطراف برخی از اشیاء موزه‌ای را برای بازدیدکنندگان گذاشته‌اند و وقتی از آن عبور می‌کنیم با تذکر کارشناس موزه مواجه می‌شویم و نظر دیگر بازدیدکننده‌ها را به خودمان جلب می‌کنیم، در واقع با این کار شخصیت خودمان را زیر سوال می‌بریم.

عکاسی با فلاش به آثار موزه‌ای آسیب وارد می‌کند به همین دلیل هم بارها به بازدیدکنندگان توصیه می‌شود بدون فلاش عکاسی کنند.

وقتی به شکل پارتیزانی جلوی افرادی که در حال تماشای آثار هستند، ظاهر می‌شویم تا از آن شئ عکس بگیریم، بازدیدکنندگان دیگر را عصبانی می‌کنیم.

تماشای هر اثر مدت زمانی دارد که باید آن را به شکلی تنظیم کنیم که فرصت تماشای آثار را به افراد دیگر هم بدهیم.

گاهی افرادی دیده می‌شوند که سعی می‌کنند اطلاعات‌شان را به رخ دیگران بکشند و برداشت‌شان از هر اثر را با صدای بلند فریاد بزنند که فارغ از آلودگی صوتی در محیط فرهنگی موزه، شاید اطلاعات یا برداشت اشتباهی را به دیگران منتقل کنند.

برخی هم به جای آن‌که خودشان موزه را ببینند، تمام گالری‌ها و اشیاء را از اینستاگرام برای یک یا نهایت دو بازدیدکننده به صورت زنده پخش می‌کنند. در نهایت هم اگر از آن‌ها درباره یکی از آثار شاخص بپرسید با آنکه از همه آثار فیلم گرفته‌اند، اظهار بی‌اطلاعی می‌کنند.

آن‌هایی که فضای موزه را برای صحبت کردن با صدای بلند و قدم زدن در سالن‌ها انتخاب می‌کنند هم می‌توانند بدون پرداخت هزینه برای دیدن آثار فرهنگی و تاریخی و ایجاد آلودگی صوتی و مزاحمت برای دیگران، به پارک بروند.

علائم هشداردهنده و توضیحات مربوط به آثار هر چند هم که کوتاه و گُنگ باشد، برای زیبایی نصب نشده‌اند، دست‌کم این‌که اطلاعات جزئی درباره یک اثر می‌دهند.

دستمال کاغذی مچاله شده و بطری خالی آب وزن و حجم زیادی ندارند و با رها کردن زباله‌هایمان روی صندلی یا محفظه‌های شیشه‌ای فقط باعث تاسف بازدیدکنندگان دیگری که این صحنه را می‌بینند، می‌شویم.