خبرگزاری مهر-گروه فرهنگ: امروز، نخستین سالروز ارتحال یکی از فرماندهان و جانبازان دوران دفاع مقدس است؛ شخصیتی که از همان روزهای نخست پیروزی انقلاب اسلامی و با به پا شدن غائله‌هایی در غرب کشور، به این خطّه شتافت و خود را به عنوان فرزند وفادار انقلاب و امام معرفی کرد.
سخن از فرمانده گمنام، سردار علی اکبر دانشیار است.
در دوران رژیم ستمشاهی بود که دانشگاه را رها کرد و به محضر آیت الله صدوقی شتافت تا مبارزات انقلابی خود را آغاز کند؛ مبارزاتی که سرانجام به نتیجه ختم شد و انقلاب شکوهمند اسلامی ایران به رهبری حضرت روح الله، تابیدن گرفت. او سپس در محضر سردار محمد منتظر قائم شاگردی کرد؛ فرمانده ای که در جریان حمله نظامی آمریکا به ایران و ورود به صحرای طبس برای راه اندازی یک کودتای ننگین، به شهادت رسید.
دانشیار پس از آن به غرب کشور رفت تا با حضور در کردستان، با غائله های آن منطقه مقابله کند.
شاید بتوان او را فرمانده مهاجر انقلاب و دفاع مقدس نامید؛ چراکه هم در جریان مبارزات انقلابی و هم در جریان انقلاب و دفاع مقدس و حتی پس از آن، هرجا که نیاز بود؛ وی نیز حاضر بود و به خدمتگزاری می پرداخت. وی با شروع جنگ تحمیلی به ایلام رفت و مسئولیت بسیج عشایر آن منطقه را بر عهده گفت.
همان روزها بود که برادرش، به درجه رفیع شهادت نائل آمد و وی این افتخار را یافت تا به عنوان برادر شهید، سرافرازتر از قبل در خدمت نظام و انقلاب باشد و البته آرزوی شهادت را برای خود هم داشته باشد.
توانمندی های علی اکبر دانشیار در مسئولیت بسیج عشایر ایلام، فرماندهان ارشد نیروهای مُسلّح را مُجاب کرد تا وی را به مسئولیت سپاه ایلام منصوب کنند.
پس از مدتی وی تیپ مستقل 114 حضرت امیر (ع) را بنیان نهاد؛ تیپی که مدتی بعد به لشکر تبدیل شد و علی اکبر دانشیار هم توفیق فرماندهی اش را به عنوان نخستین فرمانده داشت؛ تیپی که با درایت خود او در نامگذاری آن، تلفیقی از قرآن و عترت را تداعی می کرد و بیان رشادت های رزمندگان این تیپ در عملیات های مختلف و از جمله در عملیات والفجر پنج، شنیدنی است (عدد 114 به تعداد نام سوره های قرآن کریم و همچنین نام امام علی (ع) به عنوان ابوالائمّه).
جانشینی طرح و عملیات قرارگاه نجف در کرمانشاه و همچنین جانشینی قرارگاه نجف 2 در اسلام آباد غرب و فرماندهی قرارگاه نجف 3، از دیگر مسئولیت های سردار علی اکبر دانشیار در دوران خاطره انگیز و به یاد ماندنی هشت سال دفاع مقدس و نشان دهنده حضور مداوم وی در سنگرهای دفاعی کشور است.
او را باید از فرماندهانی دانست که در جریان جنگ تحمیلی، همدوش سردارانی مانند محسن رضایی، علی شمخانی، احمد کاظمی، احمد غلامپور و یحیی رحیم صفوی به رشادت و ایثارگری پرداخته است که نوارهای گفتگوهای آنان در اتاق فرماندهی جنگ، سندی محکم در اثبات اندیشه های والای این سردار رشید است؛ سرداری که در دوران حماسه ساز هشت سال دفاع مقدس به افتخار جانبازی هم نائل آمد.
وی پس از پایان جنگ تحمیلی و اعلام آتش بس هم، به عنوان نماینده سپاه پاسداران انقلاب اسلامی در امر استقرار نیروهای سازمان ملل در مرز دو کشور ایران و عراق در صحنه حاضر بود و پس از مدتی هم جانشین دفتر فرماندهی کل سپاه پاسداران شد.
و اما یکی از آخرین مسئولیت های مرحوم علی اکبر دانشیار، جانشینی ریاست دفتر دبیر شورای عالی امنیت ملی بود.
او در حالی در سال گذشته و در چنین روزی، یعنی در بیست و دومین روز از فروردین ماه و همزمان با سالروز میلاد امام امیرالمومنین(ع)، توفیق زیارت عتبات عالیات نجف اشرف را به دست آورده بود که پس از زیارت مضجع نورانی آن امام راستین، در نجف اشرف جان به جان آفرین تسلیم کرد و به ملکوت اعلی پیوست.
اکنون نوبت آن بود تا نماینده رهبر معظم انقلاب اسلامی در کشور عراق بر پیکرش نماز گزارَد تا برای خاکسپاری، به وادی السلام شهر نجف اشرف منتقل شود و در جوار مولایش در خاک آرام گیرد.
پس از رحلتش بود که سردار محسن رضایی پیام تسلیتی صادر کرد و وی را «عبد صالح خدا»، «فرمانده ی پُر افتخار و بی ادّعا» و همچنین «خدمتگزار صَدیق و سردار صمیمی» خواند.
سردار علی شمخانی هم در پیام تسلیت خود برای عروج آن فرمانده گمنام، وی را «از فرماندهان سرافراز و بی ادّعا» معرفی کرد.
این بی‌ادعایی آن مرد بزرگ در حالی در پیام تسلیت هر دو سردار دوران دفاع مقدس متجلّی است که بسیاری از همکاران و همرزمان علی اکبر دانشیار، وی را فردی شُهرت گریز می‌دانستند که تلاش دارد تا در گمنامی به خدمت بپردازد؛ شاید به همین دلیل است که نام وی، کمتر در مناسبت های مربوط به دفاع مقدس برده شده و می‌شود.
اینچنین است که تواضع و فروتنی مثال زدنی او و همچنین اخلاق کم نظیرش، زبانزد همکاران و همرزمانش است؛ سرداری که یکی از پایبندی‌هایش پس از پایان جنگ تحمیلی، اهتمام به سرکشی به خانواده های معظم شهدا و جانبازان و ایثارگران بود و بر این راه، استوار ماند.
اگرچه او اکنون در میان ما نیست؛ اما سیره مجاهدانه و متواضعانه اش تا ابد در یادها و خاطره ها باقی خواهد ماند تا تأییدی بر این جمله باشد که: «مرگ برای مردان خدا، بی معنی است؛ چراکه آنان با رفتن، بیش از پیش زنده می شوند و نور می تابانند.»
