به گزارش ایسنا، این کشور در سال 1992 با تصویب برنامه‌ای تحت عنوان 921، برنامه توسعه قابلیت‌های فضایی خود را به تصویب رساند. این برنامه از آزمایش ناو شنژو در شکل حمل محموله‌های زیستی و سپس سرنشیندار آغاز شد و سرانجام با آزمایشگاه فضایی کوچک تیانگون ادامه یافت و به یک مجتمع مداری چند قسمتی مجهز در مدار زمین انجامید.
طی این مسیر که تقریبا 25 سال طول کشید، نشان می‌دهد که مدیران سیاست فضایی چین، از برنامه درازمدت طراحی شده عدول نکرده و در کنار فعالیت‌های ارزشمند غیرسرنشین‌دار، سیاست‌های مصوب در ربع قرن قبل را گام به گام پیش می‌برند.
خبرهای منتشره نشان می‌دهد ساخت هسته مرکزی مجتمع مداری چین با نام تیانانه (Tianhe- به معنی هارمونی آسمان‌ها) توسط آکادمی فضایی چین (CAST -China Academy of Space Technology) به پایان رسیده است و اینک در مرکز پیکره‌بندی و آزمایش تیانجین (Tianjin) در شمال چین آخرین مراحل بررسی را می‌گذراند. از جمله ویژگی‌های ایستگاه مداری جدید چین می‌توان به توسعه و بهبود سامانه‌های تامین نیازهای زندگی اشاره کرد که بر اساس تجربیات در ماموریت کیهان‌نوردان چین در آزمایشگاه فضایی تیانگون (Tiangong) به دست آمد. بطور مثال می‌توان به توانایی برای بازیافت آب از تنفس و دفع اشاره کرد.
قرار است پس از پرتاب تیانانه، نخست یک فروند ناو بدون سرنشیندار تیانژو (Tianzhou) که نقشی شبیه به ناو روسی باربری "پروگرس" دارد، حمل تجهیزات و لوازم مورد نیاز ساکنان تیانانه را انجام دهد. سپس یک ناو از نوع شنژو (Shenzhou) با گروهی از فضانوردان چین با هدف بازدید و بررسی همه جانبه ایستگاه مداری، راهی آن خواهد شد. دو بخش آزمایشی همراه با یک بخش اپتیکی شامل تلسکوپ فضایی دو متری مانند تلسکوپ فضایی هابل، اما با یک میدان گسترده‌تر از جمله تجهیزاتی خواهد بود که قرار است به هسته اصلی وصل شوند.
"بائو ویمین" (Bao Weimin) مهندس شرکت فناوری هوا و فضای چین China Aerospace Science and Technology) Corporation -CASC) پیمانکار اصلی فضایی این کشور طی مصاحبه‌ای به خبرگزاری‌ها گفت که برنامه ایستگاه مداری جدید چین با بیش از دوازده پرتاب، از جمله پرتاب بخش‌های مختلف، ناوهای باربری تیانژو و ماموریت ناوهای سرنشیندار شنژو انجام خواهد شد.
از سوی دیگر، بر اساس خبرها، گروهی از فضانوردان چینی در حال آماده شدن برای انجام مأموریت در ایستگاه مداری تیانه هستند. این آموزش‌ها شامل تمرین‌های مختلف مانند راهپیمایی فضایی و فعالیت‌های بیرون از ایستگاه مداری می‌شود. جالب آن که کیهان‌نوردان چین، بخشی از این تمرین و فعالیت‌ها از جمله آموزش فرود اضطراری در آب را همراه با دو فضانورد سازمان فضایی اروپا برگزار کردند.
"یانگ لیوی"، اولین فضانورد چین که در سال 2003 سفری تقریبا 22 ساعته را در فضا انجام داد و اینک معاون دفتر برنامه فضایی سرنشیندار چین است طی مصاحبه‌ای فاش کرد که این کشور قصد دارد سومین گروه فضانوردان خود را نه مانند قبل از میان نظامیان، بلکه افراد شایسته در مشاغل مختلف از جمله مهندسان پرواز و متخصصان محموله‌های علمی (دانشمندان با تخصص‌های مختلف) انتخاب کند که شامل زنان نیز می‌شود.
دو گروه انتخابی اول در سال‌های 1998 و 2010 از خلبانان نیروی هوایی برای شرکت در اولین مأموریت‌های مستقل شنژو و یا در ارتباط با ایستگاه مداری تیانگون بودند، اما ظاهرا گروه جدید از میان افرادی از موسسات دانشگاهی و تحقیقاتی انتخاب خواهند شد.
او اظهار داشت که بین 10 تا 12 فضانورد از جمله دو زن انتخاب خواهند شد. تاکنون 11 فضانورد چینی در 6 ماموریت این کشور حضور داشته‌اند.
"یانگ" اظهار کرد: کسانی که به عنوان مهندس فضایی انتخاب می‌شوند، حداقل باید یک مدرک کارشناسی ارشد داشته باشند و متخصصین محموله مدرک دکترا. هر دو گروه باید دارای حداقل سه تا پنج سال تجربه کاری مفید باشند.
وی طی مصاحبه‌ای با خبرگزاری چین اظهار کرد: "ایستگاه فضایی که ما در حال ساخت آن هستیم، در حقیقت یک میدان تجربی فضایی در سطح دولتی است که باید به محققان برای پیشرفت و توسعه اقتصاد ملی و کل بشریت در زمینه‌های مختلف خدمت کند. بنابراین تقاضا برای چنین فضانوردان به طور فزاینده‌ای افزایش می‌یابد."
"ژانگ باینان" (Zhang Bainan)، یک مقام ارشد در برنامه فضایی سرنشیندار نیز گفته است که آنها در حال تلاش برای بهبود ناو سرنشیندار شنژو هستند. او طی مصاحبه‌ای اعلام کرد آزمایش هماهنگی این ناو را با بخش‌های فضایی جدید به اتمام رسانده‌اند و از جزئیات مربوط به ناو کیهانی سرنشیندار شنژو، همچنین از سفینه بدون سرنشین باربری تیانژو مانند حمل بار، اتصال فضایی، توانایی سوخت‌گیری و حمل سوخت برای توسعه کار در ایستگاه فضایی آینده استفاده می‌شود.
اخبار منتشره همچنین نشان می‌دهد که چین همزمان در حال کار بر روی طیف وسیعی از کاوشگران مه‌پیمای خودکار و همچنین یک پرتابگر سنگین است که می‌تواند در دهه 2030 برای فرود زمینیان در ماه بکار رود.
