خبرگزاری تسنیم: سیدعزت‌الله ضرغامی با انتشار خاطره‌ای از شیوه برخورد مرحوم محمدرضا آقاسی و مرحوم احمد عزیزی با یکدیگر نوشت: اوایل دهه 80 ،برای افتتاح یکی از دفاتر سازمان به یکی از شهرستان ها رفته بودم .
قبل از سخنرانی من، مرحوم آقاسی اجرای حماسی و بسیار پر شوری داشت و مثل همیشه تحسین مکرر حضار همراهش بود.فکر کردم موقع سخنرانی من است. اما مجری آمد و اعلام کرد که آقای احمد عزیزی هم برنامه دارند.
ایشان پشت تریبون رفت و به آرامی و آهستگی شروع به قرائت سروده ی خود کرد. قدری در سالن سر و صدا بود و در ابتدا صدای مرحوم عزیزی شنیده نمی شد.کلاً فضا سرد شده بود!
با خودم گفتم ، بعد از گرد و خاکی که آقاسی به پا کرد! شاید انتخاب احمد عزیزی آرام، تصمیم درستی نبود و به نوعی بد سلیقگی محسوب می شد. اما به سرعت این ذهنیت عوض شد. چون اشعار زیبا و پرمعنی با اجرای فوق العاده عاطفی و حسی او حضار را متحول کرد.دائما از گوشه و کنار صدای احسنت بلند می‌شد و هر چه جلوتر می رفتیم ،مجلس بیشتر متحول می شد. چند بار هیجان زده شدم و به او آفرین گفتم .قضاوت و احساس اولیه ام کاملاً اشتباه بود . کمی صبر و حوصله می خواست تا عادلانه داوری شود .جالب تر از همه، رفاقت و رفتار بسیار شیرین این دو شاعر با هم بود . به ویژه تشویق های مکرری که نسبت به هم می کردند.
هر گلی بوی خود را دارد. گل ها مزاحم هم نیستند .ای کاش همه فعالان سیاسی در جبهه انقلاب هم همینطور بودند. با کمی خوش بینی، وسعت نظر و صبر و حوصله می توان از کنار هم بودن لذت برد.
برای آنان فاتحه بخوانیم . منظورم آن دو شاعر بزرگ است. نه فعالان سیاسی!
