بهاره عسگری
در دوران نوجوانی به دلیل افزایش نیاز به انرژی و همچنین افزایش سریع قد، فرد نسبت به تغییر شکل فرم بدن و ظاهرش حساس می‌شود و در نتیجه احتمال پیدایش اختلالات تغذیه‌ای در این سنین بیشتر است. پرخوری عصبی نیز همانند بی‌اشتهایی عصبی، نوعی اختلال در غذا خوردن می‌باشد. در این اختلال روانی، بیمار به دفعات، حجم زیادی از مواد غذایی پرکالری با بلع راحت را در مدت زمان کوتاه و به سرعت مصرف می‌کند که به طور معمول این پرخوری افراطی را در تنهایی و دور از دید سایر افراد انجام می‌دهد.
فرد پس از این پرخوری دچار احساس گناه، یأس و بیزاری از خود، انباشتگی شدید شکم و خواب‌آلودگی می‌شود و سپس اقدام به برگرداندن آن می‌کند و از آنجایی که فقط مقداری از غذاهای هضم‌شده خارج می‌گردد، این امر چندان باعث لاغری فرد نمی‌شود.
رژیم غذایی این گونه بیماران باید شامل مشخصات ذیل باشد:
ابتدا باید میزان انرژی مورد نیاز فرد توسط متخصص تغذیه برآورد شود. بدین صورت که وزنی را که برای بیمار قابل قبول باشد، به عنوان هدف در نظر بگیرد و یک الگوی خوراکی که باعث تثبیت وزن شود، برقرار سازد. برای حفظ وزن سلامت، باید بیمار را به استفاده از روش‌های صحیح کاهش وزن، بدون استفاده از روش‌های غیرطبیعی ترغیب نمود. از اجبار به غذا خوردن باید پرهیز کرد و در صورت کاهش وزن، افزایش وزن به صورت آرام و تدریجی حدود 1-5/0 کیلوگرم در هفته صورت گیرد.
برای برطرف کردن عدم تعادل آب و الکترولیت‌ها، کم‌آبی و جلوگیری از ادم بیمار باید اقدامات لازم به عمل آید و تغییر رفتارهای غذایی به صورت تدریجی و مرحله به مرحله صورت گیرد. در این بیماری 3 وعده اصلی غذایی به همراه 2-1 میان‌وعده در روز در نظر گرفته می‌شود. البته تعداد وعده‌های غذایی بستگی به شدت بیماری دارد.
بعد از صرف غذا 5/1-1 ساعت استراحت نیاز می‌باشد. برای صرف غذا نیز باید حدود 1 ساعت وقت گذاشته شود. مراقبان بیمار باید هنگام صرف غذا بیمار را تحت نظر بگیرند تا غذا را دور نریزد. این بیماران به علت استفراغ‌های مکرر و استفاده بی‌رویه از داروهای مسهل و مدر اصولا به مکمل ویتامین و املاح نیاز دارند و در کل باید از مواد غذایی غنی از مواد مغذی در غذای این بیماران استفاده شود. کلیه مواد غذایی که در طی دوران پرخوری استفاده می‌شوند، باید محدود گردند.