او برای دوازده سال "بهترین بازیکن نقش دوم" در اولدترافورد بود. بی ادا، بی ادعا. جرقه های برتافته از چشمانش نشان می دادند با چه موشکافی همه چیز را می بیند و ستایش های تمام نشدنی از هم تیمی هایش را می فهمد، ولی هیچ چیزی ذره ای بر تمرکزش تاثیر نداشتند. او مایکل کریک بود، مردی کنار ستاره ها منچستر یونایتد که "نقش مکمل"اش را با تواضع و شکیبایی پذیرفت. آن هم در دورانی که ستاره های یونایتد از کریستیانو رونالدو، کارلوس توز و وین رونی آتش ها به پا کردند و رفتند. در حقیقت نمی دانیم کریک را در کدام صحنه و چگونه به یاد آوریم. خاطره های "کریکی" ما در دل صد ها بازی نهفته اند، بی آن که مشعشع باشند و تابناک. بی آن که بخواهند رخی نشان دهند. با این وصف کریک همیشه آن اطراف بوده، در آن قابی که یک بازیکن سرخپوش دنبال توپ دویده . پاس هایش را ارسال کرده و سپس سرش را پایین انداخته و راهی رختکن شده.
وقتی کریک در 2006 راهی منچستر یونایتد شد قرار بود جای خالی روی کین را پرکند. به او پیراهن شماره 16 روی کین را دادند، ولی او جای کین را پر نکرد. او مرد میانی از نوع دیگری بود و برخلاف کین، تکل نمی زد و فریاد نمی کشید. آرام بود و متفکر. نشانی از تندخویی و جنگجویی از نوع کین در او جاری نبود. کریک آن قدر آرام و باوقار بازی می کرد که انگلیسی ها می گفتند با کت و شلوار و کراوات راهی میدان شده. با این وصف فرگوسن به کریک بیش از حد آرام دل بست و او را در فصل دومش در یونایتد بیش از همه مردان میانی اش طی رقابت های لیگ راهی میدان کرد، بیشتر از رایان گیگز افسانه ای و پل اسکولز بزرگ و همین طور نانی و هارگریوز. او برای فرگوسن بدل شد به "کریک صرفنظر نکردنی". فرگوسن به طعنه می گفت کریک بهترین بازی هایش را در روزهای بارانی انجام می دهد، ولی می دانست کریک بی ادا و عاری از نمایش های متظاهرانه چقدر قابل اعتماد است و هم بارهای سنگین را بردوش می کشد و هم بارهای سبک را.
کریک برای هیچ یک از مربیان تیم ملی انگلیس دوران خود گزینه اول نشد. نه برای اریکسون، نه مک لارن، نه کاپلو و نه هاجسن. مرد قلب دفاع میانه میدان تیم ملی آن دوران یا استیون جرارد بود یا فرانک لمپارد. ولی مرد میانی آرام یونایتد درک والایی از دفاع کردن داشت و دامنه پاس هایش از "کوتاه به بلند" گره های کور شده را باز می کردند. مریدان او پرشمار بودند. پپ گواردیولا همین پارسال پس از دیدار منچستر سیتی - منچستر یونایتد بود که گفت " کریک یکی از بهترین هافبک های هولدینگ است که در زندگی ام دیده ام". چنان که ژاوی اعتقاد داشت کریک به یونایتد توازن بخشیده و از معدود هافبک های انگلیسی بوده که توانایی دفاع برابر محوطه جریمه خودی را با نهایت آرامش داشته.
کریک در آخرین روز فصل 18-2017 کفش هایش را آویزان کرد. در سی و شش سالگی. با دوازده مدال شامل پنج قهرمانی لیگ، یک بار فتح لیگ قهرمانان و یک بار لیگ اروپا. با سی و چهار بازی ملی. او آخرین بازمانده واپسین منچستریونایتد بزرگ به رهبری آلکس فرگوسن سال های 09-2006 بود. رایان گیگز، پل اسکولز، ریو فردیناند و وین رونی همه رفته بودند و او شده بود آخرین بازمانده عصر طلایی دوم یونایتد. آخرین منچستری باقیمانده از تیمی که لیگ قهرمانان 2008 را در مسکو فتح کرد. همان نبردی که او در ضیافت پنالتی هایش، ضربه دوم را به گل بدل کرد و کریستیانو رونالدو پس از او ضربه اش را بر باد داد و همه آه کشیدند... و با این وصف یونایتد در ایستگاه آخر جام را بالا برد.
