سازمان جهانی بهداشت(WHO) درسال 1978، بیانیه ای درزمینه طب سنتی منتشر کرد و در تعریف آن آورد:
«مجموعه تمامی علوم نظری وعملی که درتشخیص طبی ، پیشگیری و درمان بیماری های جسمی ، ذهنی یا ناهنجاری های اجتماعی به کار می رود و به صورت گفتاری یا نوشتاری از نسلی به نسل دیگر انتقال یافته باشد»
به گزارش به نقل از خراسان ،طب سنتی واژه ای کلی است که هم به سیستم های طب سنتی مانند طب سنتی چین، آیوروداوی هند و طب یونانی – عربی و هم به اشکال مختلف طب بومی اطلاق می شود. درمان های طب سنتی شامل دارودرمانی
( استفاده از گیاهان دارویی، اجزای حیوانی و معدنی) و روش های غیردارویی (مانند طب سوزنی، ماساژ و درمان های روحی روانی) است. درکشورهایی که سیستم خدمات پزشکی آن ها بر پایه طب مدرن استواراست، به جای طب سنتی اغلب ازواژه طب مکمل و جایگزین CAM Complementary and Alternative Medicine یا طب غیرمتعارف استفاده می شود.
سازمان بهداشت جهانی علل پیشرفت و لزوم ترویج طب سنتی را در چند نکته می داند:
«خصوصیات ذاتی طب سنتی: از دیر باز طب سنتی روش خود درمانی مردم بوده است لذا برایشان به سادگی قابل پذیرش خواهد بود. طب سنتی جزئی از فرهنگ مردم است و در حل بعضی مسائل فرهنگ سلامت نقش مهمی دارد. ، توسعه و ترویج طب سنتی احترام به فرهنگ و میراث مردم در سراسر جهان است»
ویژگی کل نگربودن طب سنتی: طب سنتی بر این نکته تأکید می کند سلامتی و بیماری نتیجه نبود تعادل و توازن انسان در کل سیستمی است که او را احاطه می کند. به عبارت دیگر در علاج بیماری ها به جای آن که مستقیماً علایم بیماری را نشانه بگیرند باید تعادل و توازن در قدرت خود درمانی انسان برقرار شود ».
از نظر اجرایی مهم ترین دلیل قانع کننده برای توسعه بنیادی طب سنتی این است که اگر بخواهیم از روش های قابل قبول ، امن و دارای توجیه اقتصادی استفاده شود، طب سنتی یکی از مهم ترین راه ها برای رسیدن به پوشش بهداشتی برای همه جهانیان است.
