مدتها پیش یکی از آشنایان تصمیم گرفت در حوزه صنایع غذائی فعال شود. طبیعی است که نیازمند وام بانکی بود و به همین بهانه از من و خانواده ام خواست تا در تهیه سند ملکی برای دریافت وام کمک کنیم. حوزه فعالیت من و خانواده ام اقتصادی نیست. اما با طرح اقتصاد مقاومتی و دفاع از تولید داخلی، احساس کردیم تکلیف ما نیز اینجاست. اسناد خانه را رهن گذاشتیم تا این کارخانه که قرار بود در یک منطقه محروم تاسیس شود و برای جوانان منطقه شغل ایجاد کند راه اندازی شود.
گذشت؛ به دهها دلیل اقتصادی این صنعت به سرانجام نرسید و صاحب کارخانه ورشکسته و فراری شد. حالا ما ماندیم و خانه ای که در رهن بانک بود.
دست بانک فقط به ما می رسید و لذا همان ابتدا مدعی ملک شد. راه گریزی نبود. گفتیم قصد ما حمایت از تولید بوده و لازمست بانک به شرایط اقتصادی موجود توجه کند و در شکست تولید کننده شریک باشد که صدایمان شنیده نشد.
در نهایت راهی نبود جز بازگرداندن وام بانکی. اسناد 3 آپارتمان ما چندنفر یک میلیارد وسیصد میلیون تومان میشد که به همین مقدار وام پراخت شد. گفتیم چاره نیست جز اینکه همین مبلغ را عودت دهیم و اسناد را آزاد کنیم. بانک ابتدا پذیرفت اما بعد که دید اگر این اسناد را آزاد کند باقی پولش نیز برنمی گردد، مدعی اصل و جریمه و دیگر هزینه های وام بانکی شد و گفت برای آزادی اسناد باید 4 میلیارد فراهم کنید. طبیعی بود که این پول را نداشتیم.
بانک هم راه آخر را همان ابتدا رفت و خانه مان را به مزایده گذاشت؛ آنهم بدون اطلاع از صاحبان ملک. به سازمان ثبت اسناد تهران اعتراض کردیم: "چرا بدون اطلاع مزایده گذاشتید و چرا مالکین را خبر نکردید، شاید خودمان خریدار بودیم" که جوابی ندادند و گفتند "مختارید بروید شکایت کنید."
حالا این مائیم و تکلیفی که بردوش احساس می کردیم و از دست دادن همه سرمایه زندگی مان.
تا وقتی نهادهای اداری ما متناسب با اخلاق اسلامی شکل نگرفتند، چطور میشود از مردم عادی انتظار داشت برای تولید داخل مجاهدت کنند؟
