به گزارش ایسنا، لیگ هفدهم در حالی با قهرمانی پرسپولیس همراه شد که 28 مربی روی نیمکت تیم‌های مختلف نشستند که در این بین تنها علی کریمی در این فصل هدایت دو تیم را در دو دوره مختلف بر عهده داشت. هم‌چنین در لیگ این فصل 5 مربی خارجی حضور داشتند که برانکو و شفر موفق‌ترین آن‌ها بودند.
منتهی شدن لیگ هفدهم به جام جهانی باعث شد تا بازیکنان تلاش بیش‌تری برای به نمایش گذاشتن تاکتیک مربی‌ها شدند و این مساله باعث شد تا دانش مربیان لیگ برتری بیش از پیش در عملکرد تیم‌های‌شان نشان داده شود.
تمرین‌های مناسب، شناخت بازیکنان، افزایش روحیه تیمی و بسیاری عوامل دیگر باعث شد تا تیم‌های برانکو و شفر در جمع سه تیم برتر لیگ قرار بگیرند. سرمربی کروات سرخ‌ها که سومین فصل خود را در لیگ ایران پشت سر گذاشت، همانند امیر قلعه‌نویی به شناخت خوبی از لیگ ایران دست پیدا کرده بود و توانست با قهرمانی در این لیگ باعث پیشی گرفتن جام‌های لیگ برتری پرسپولیس از رقیب سنتی‌اش شود.
اما آبی‌های پایتخت نیز بعد از تعویض مربی از این رو به آن رو شدند. شفر توانست با تمرین‌های بهتر، ایجاد روحیه جنگندگی و تلاش تا دقیقه 90، اضافه کردن یوری ساناک برای تقویت قوای بدنی آبی‌ها و کاهش چشمگیر اشتباهات فردی بازیکنان این تیم، استقلال را از یک تیم ته جدولی به یکی از تیم‌های قدرتمند لیگ تبدیل کرد که ضمن نتیجه‌گیری بازی‌های چشم‌نوازی نیز به نمایش می‌گذاشت. در طرف دیگر اما سه مربی خارجی دیگر نیز در لیگ هفدهم بر روی نیمکت تیم‌های مدعی نشستند اما نتوانستتند عملکرد درخشانی را داشته باشند و در پایان نیز نتوانستند نظر مدیران را برای تمدید قرارداد جلب کنند.
لوکا بوناچیچ در گسترش و زلاتکو کرانچار در سپاهان مربیانی بودند که با وجود سابقه قهرمانی در لیگ برتر، در میانه‌های فصل از سمت خود اخراج شدند تا تیم‌های‌شان بیش از پیش به منطقه سقوط نزدیک نشود. آرتوئرول سائلام نیز که در نیم‌فصل دوم جانشین یحیی گل‌محمدی شد، نتوانست مدیران این تیم را برای تمدید قرارداد قانع کند. مربی که برای یک نیم‌فصل هزینه سنگینی را روی دست تراکتورسازان گذاشت و تنها دستاوردهایش نیز حذف از دور گروهی لیگ قهرمانان آسیا و کسب رده دهم در جدول لیگ برتر بود.
شاید عجیب‌ترین اتفاقات نیمکت تیم‌ها را در طول ادوار لیگ برتر، تیم‌های نفت و سیاه‌جامگان رقم زدند که 5 مربی برای هر کدام از دو تیم روی نیمکت نشستند. در این بین نفتی‌ها به دلیل سلایق متفاوت مدیران‌شان، به صورت یکی در میان از علی کریمی و حمید درخشان استفاده می‌کردند اما هیچکدام از این دو نتوانستند فصل را روی نیمکت این تیم به پایان برسانند و افاضلی بود که حکم سقوط این تیم را امضا کرد. خانواده عباسی نیز برای سقوط نکردن، انواع مربی را روی نیمکت خود نشاندند اما یارگیری نامناسب در ابتدای فصل و ایجاد مشکلات حاشیه‌ای مختلف باعث شد تا این تیم هم همراه با نفت، سقوط کننده‌های لیگ هفدهم باشند.
در بین بیش‌تر تیم‌های لیگ برتری، تیم‌هایی بودند که ترجیح دادند با اعتماد به مربیان‌شان فصل را با آن‌ها به اتمام برسانند که اکثر آن‌ها نیز موفق شدند. ثباتی که باعث شد تا استقلال خوزستان با ویسی، با وجود یارگیری نامناسب جشن بقا بگیرند و خودروسازان نیز رتبه‌های خوبی را با دایی و جلالی کسب کنند و حتی تا روزهای آخر برای کسب سهمیه آسیایی بجنگند. پارس جنوبی، فولاد خوزستان، صنعت نفت آبادان و پدیده نیز با همین فرمول و باتوجه به افت مقطعی هر کدام از این تیم‌ها در طول فصل، توانسند رتبه‌های خوبی را با شرایطی که داشتند کسب کنند و تجربه جدیدی برای فصل بعد کسب کنند.
موثرترین تغییر نیمکت تیم‌های لیگ برتری نیز، در دو تیم گسترش فولاد تبریز و سپیدرود رشت اتفاق افتاد. کریمی‌های فوتبال ایران یعنی فیروز و علی توانستند تیم‌هایی که به آن‌ها تحویل داده شد را متحول کنند و پایان خوبی برایشان رقم بزنند. علی کریمی پس از جدایی از نفت و کنار رفتن نظرمحمدی و روانخواه از سپیدرود، به روی نیمکت این تیم نشست و توانست تنها نماینده شمالی لیگ هفدهم را از خطر سقوط نجات دهد و تیم شکست ناپذیری را در خانه بسازد. گسترش فولاد نیز با فیروز کریمی توانست از قعر جدول به تیمی میانه جدولی تبدیل شود که با بازی‌های بیش‌تر دفاعی و متکی به ضد حمله، به حریفان سخت امتیاز بدهد و آن‌ها را با چالشی بزرگ روبه‌رو کند.
