سینماسینما، علی پاکزاد – باران کوثری بازیگر مطرح سینما گفت: «فکر می کنم ترسناک ترین چیز این است که من یا ما روزی در مقابل مردم قرار بگیریم یا در فیلم های بازی کنیم که کاملا سفارشی هستند و بر ضد مردم هستند.»
به گزارش سینماسینما، «عصبانی نیستم» بعد از حواشی فراوانی که داشت بعد از پنج سال مجوز اکران عمومی را به دست آورد. باران کوثری نقش ستاره را در این فیلم بازی می کند. باران کوثری از نقش و اتفاقاتی در این چند سال برای این فیلم رخ داد صحبت می کند که در ادامه می‌خوانید.
«عصبانی نیستم» بعد از چند سال و با فرازو نشیب‌های زیاد اکران شد. این فیلم یکی از پرحاشیه‌ترین آثار سینمایی ایران لقب گرفت. با این تفاسیر فکر می‌کنی اکنون که اکران شده می تواند برای مخاطبین جذاب باشد؟
معتقدم هیچ فیلمی استحقاق این را ندارد که مورد بی مهری قرار بگیرد. اما مردم استقبال خیلی خوبی از این فیلم به عمل آوردند و این نکته بسیار مهمی است. 5 سال از تولید این فیلم گذشته است. هر اثری در هر جای دنیا اگر 5 سال توقیف باشد قطعا از لحاظ سوژه و موضوعیت به نوعی کهنه می‌شود. اما «عصبانی نیستم» دچار این وضعیت نشد و به دلیل داستان و روایتی که داشت مورد مهر مردم قرار گرفت. البته امیدوارم همه فیلم هایی که در توقیف هستند بتوانند نمایش داشته باشند و مورد توجه قرار بگیرند. زیرا این میان فقط بحث از بین رفتن سرمایه نیست بلکه امید یک فیلمساز هم از بین خواهد رفت. رضا درمیشیان انسان بسیار قوی و مستحکمی است، با اینکه «عصبانی نیستم» اکران نشده بود شروع به ساخت «لانتوری» کرد.
اعتقاد دارم «عصبانی نیستم» هیچ موضوع یا چیز عجیبی را در خود جای نداده است که بخواهد مشکلی را ایجاد کند یا اینکه خطری برای جایی داشته باشد. هیچ کسی این اجازه را ندارد که بگوید مردم چه چیزی را باید ببینند یا نبینند مگر ما قیم مردم هستیم که چنین رفتاری را داشته باشیم. در همه جای دنیا فیلم هایی ساخته می شود که ناخوداگاه یک سری مسائل را مورد هدف قرار می دهند حالا این موضوعات می تواند اجتماعی باشد یا سیاسی؛ مسئولین امور رده سنی خاصی برای فیلم ها قائل می شوند تا افرادی که صلاحیت دارند بتوانند آن اثر خاص را مشاهده کنند. این تفکر که مردم نباید چیزی را ببینند نمی دانم از کجا آمده و چه استدلالی پشت سر آن است. این میان سئوالی پیش می آید مگر تا به امرزو فیلم هایی با این سوژه خاص ساخته نشده است؟
چطور فیلم هایی دیگر می توانند نمایش داشته باشند اما به «عصبانی نیستم» که رسید قلب آسمان تپید و همه چیز خراب شد. چند فیلم درباره این موضوع خاص ساخته شد و در آن دروغ های فاحش گفتند و اجازه اکران گرفت و نمایش داده شد.«عصبانی نیستم» درباره اتفاقات سال 88 نیست. این فیلم اجتماعی است و درباره حواشی که در کنار این اتفاقات به وجود آمد صحبت می کند. مگر می شود کتمان کرد که در آن حوادث دانشجویانی آسیب دیدند یا اینکه از درس محروم شدند!
اکران «عصبانی نیستم» پنج سال عقب افتاد و داستان فیلم درباره اتفاقاتی است که در سال‌های گذشته رخ داده است. فکر نمی کنی این تعلل و عدم نمایش فیلم تا این زمان باعث شود که دیگر سوژه و چیزی که ارائه داده شده برای مردم جذاب نباشد و دیگر از لحاظ سینمایی و داستانی مورد اهمیت قرار نگیرد یا فیلم به روزی نباشد؟
به هر حال هزینه این حواشی هایی که به وجود آمد بسیار سنگین و زیاد بود و آسیب قابل توجهی را نیز به فیلم وارد کرد. اینکه می گویند فیلم به دلیل حواشی که داشته است می فروشد صحیح نیست. دیر کرد اکران آسیب های جبران ناپذیری را به فیلم وارد کرده است. مخاطب بیش از هر چیز با فیلم همذات‌پنداری می کند. هنوز از ما تشکر می کنند بسیاری در سالن گریه می کنند و آن شرایط خاص را با تمام وجود به یاد می آورند. موضوع فیلم بسیار داغ است. هنوز دانشجویانی هستند که تازه مجوز حضور در دانشگاه را به دست آورده اند. زندانیانی بوده اند که تازه آزاد شده اند و بیرون آمده اند. هنوز پیامدهای آن وقایع در جامعه قابل لمس است و دیده می شود.
باران کوثری را به عنوان یک بازیگر صرف نمی شناسیم یعنی به عنوان فردی می شناسیم که به هر موضوعی که در جامعه و در حوزه های مختلف رخ می دهد واکنش نشان می دهد و سعی دارد درباره موضوعات و اتفاقات همراه مردم باشد. چقدر افرادی شبیه به تو داریم و تا چه حد می توانیم با کمک افرادی که صدایشان به جامعه می رسد بحث توقیف و موضوعاتی که به ضرر سینما است را رفع کنیم و به نوعی کمک باشیم؟
فکر می کنم ترسناک ترین چیز این است که من یا ما روزی در مقابل مردم قرار بگیریم یا در فیلم های بازی کنیم که کاملا سفارشی هستند و بر ضد مردم هستند. باز هم می گویم واقعا ترسناک است که در مقابل مردم قرار بگیریم. زیرا هیچ قدرتی به اندازه مردم تاثیر گذار نیست. نمی دانم تا چه حد می توانیم درباره سانسور تعیین کننده باشیم و تاثیر بگذاریم. اما موضوعی که مشهود است این می تواند باشد که صحبت کردن و مطالبه گری درباره هر چیزی می تواند تبعات خوبی را به بار بیاورد. «عصبانی نیستم» اگر مطابق با خواست مردم نبود یا اینکه رضا درمیشیان تا این حد نمی جنگید قطعا اکران نمی شد. به رضا درمیشیان وعده های زیادی دادند تا فیلم را واگذار کند اما او به درستی زیر بار چنین پیشنهاداتی نرفت.
«عصبانی نیستم» از موضوعات اجتماعی می‌گوید و هم عاشقانه ای است که درباره روابط انسان ها در یک شرایط خاص صحبت می کند. همکاری شما سه نفر یعنی خودت و رضا درمیشیان و نوید محمدزاده چطور شکل گرفت که نتیجه آن «عصبانی نیستم» شد؟ چقدر روایت و داستان با موضوعات درونی تو همراه بود و چقدر با این نقش همذات‌پنداری کردی؟
من، رضا درمیشیان و نوید محمدزاده قبل از هر چیزی معتقدیم این فیلم یک عاشقانه متفاوت است. عاشقانه قابل درکی هم هست. به این دلیل که ما کمتر در سینما عاشقانه هایی می بینیم که قابل درک باشد. با رضا درمیشیان در «بغض» همکاری داشتم و او را می شناختم و این همکاری بسیار ارزشمند بود. کار کردن با درمیشیان برای من عادی نشده است. یعنی هنوز چیزهایی است که می توانیم با هم کشف کنیم و به آن برسیم. با رضا درمیشیان سه همکاری داشتم که در هر سه تای آن سه نقش متفاوت داشتم و بازی کردم. از اوایل نگارش فیلمنامه در جریان بودم و با رضا درمیشیان صحبت کرده بودیم که نقش ستاره تفاوت زیادی با نقش های دیگر من داشته باشد. قرار بود خشونت و هیجان من در این فیلم کم رنگ تر باشد و من دختر ساده و آرامی باشم. وسواس عجیبی داشتیم که نقش ستاره از آن چارچوبی که مد نظر است بیرون نزند. نوید محمدزاده با اینکه آن زمان تجربه سینمایی زیادی نداشت. اما من را جلوی دوربین شگفت زده می کرد و برایم این موضوع بسیار جالب بود. محمدزاده از همان ابتدا دوربین را به خوبی می شناخت و می دانست که باید چگونه بازی کند.
چقدر ماندن در مواضعی که مد نظر بود برای اکران فیلم کمک کرد؟ تلاش های زیادی برای اکران فیلم از سوی افراد مختلف شکل گرفت. آیا این اکران با این همه مسائل و مشکلاتی که داشت پیام خاصی را برای سینما و جامعه به همراه دارد؟ این اکران پیامی برای فیلمسازان جوانی که مستقل فیلم می سازند اما شرایط اکران را به دست نمی آورند به همراه دارد؟
هیچ کسی نمی داند که رضا درمیشیان چه کشید. آخرین باری که قرار بود فیلم اکران شود و این اتفاق نیفتاد رضا درمیشیان با بغض با من صحبت می کرد. درمیشیان یک تنه رفت به جنگ شرایط و افرادی که به هیچ وجه راضی به اکران این فیلم نمی شدند. جالب اینکه افرادی موضع گیری می کردند که هیچ ارتباطی نه به سینما داشتند و نه به فرهنگ! اما نظرشان تاثیرگذار بود و می توانست مانع اکران فیلم شوند. با این تفاسیر به رضا درمیشیان گفتم با این شرایط یک سکانس از فیلم هم اکران شود جای امیدواری دارد. معضل سانسور در کشور ما وجود دارد و کاملا آن را حس می کنیم. متاسفانه جشنواره های رنگارنگی هم نداریم که متصور شویم که بلاخره در جایی بعضی از فیلم ها نمایش داده می شوند. ما فقط یک جشنواره دولتی داریم که تاثیر زیادی هم در شرایط اکران و مسائل دیگر دارد. اما پافشاری و تصمیم رضا درمیشیان یک پیام خوب برای فیلمسازان جوان داشت که بجنگند و با مسائل روبرو شوند تا به نتیجه برسند.
حالا در کنار بحث «عصبانی نیستم» مایلم به فیلم «عرق سرد» هم اشاره کنم که سال قبل با آن در جشنواره حضور داشتید. «عرق سرد» درباره زنان و حضور آنها در جامعه و مسائل حرفه ای که با آن در ارتباط هستند، دارد. چقدر سینمای ما در سال‌های اخیر به موضوعات زنان توجه کرده است. تا چه حد ساخت فیلم هایی شبیه به «عرق سرد» می تواند روی جامعه و استقلال زنان در حوزه های مختلف کمک کند؟
در سینمای ما تعدادی فیلم های توریستی درباره زنان ساخته می شوند که به هیچ وجه درست نیست و نگاه دقیقی هم ندارند. ساخت این نوع فیلم ها یا با اغراق همراه است و یا با نگاهی جنسیت زده که مخاطب را همراهی نمی کند. خوشحال هستم که سهیل بیرقی با حساسیت زیاد توانست که فیلمی تولید کند که از حساسیت ها واهی به دور باشد و به اصطلاح توریستی نباشد. «عرق سرد » به دلیل سوژه و موضوع زنان برای من بسیار عزیز و مهم است. در پایان دوست دارم بگویم که فیلم «عصبانی نیستم» بسیار سخت بود فیلمبرداری سختی داشت. مدیر تولید فیلم زحمات بسیار زیادی کشید. همه با جون و دل برای فیلم زحمت کشیدند. صحنه هایی بود که من و نوید محمد زاده نمی توانستیم اشکمان را کنترل کنیم و امیدوارم مردم آن را دوست داشته باشند.
