چگونگی ترکیب داروها برای خاصیت درمانی بیشتر

بدانکه خداوند انسان را از طبایع و خلطها (مزاجها) و ارکانی خلق کرده و همه اینها را در هر یک از افراد مردم اما با اختلافی از جهت اندازه و چگونگی آن قرار داده که در آب و هواها و نیز زمانهای مختلف متفاوت است. سبب این گوناگونی اختلاف در نسبت مبادی عالی و تعلقها و تدبیرها حالات آنها است به همین جهت انسانها در طبیعت و مزاجها ی خود با یکدیگر متفاوت میباشند، بنابراین اگر مشکلی برای آنها پیش بیاید بنا به این اختلافات عوارض گوناگونی خواهد داشت کما این که دو انسان که از تمام جهات در صفات ظاهری یکسان باشند وجود ندارد به همین منوال هیچ دو انسانی که از تمام جهات باطنی با هم یکسان باشند وجود ندارد. بنابراین در دو نفر بیماری همانندی که از هر جهت شبیه هم باشند نمی توان یافت کرد بلکه یک بیماری نیز در یک نفر در دو وقت مثل هم و مانند دفعه قبل نیست . پس دارویی که در وقتی پزشکی ترکیب کرده برای شخص دیگر و در زمان دیگر به همان اندازه سودمند نیست. بلکه لازم است در هر زمان و برای هر شخص دارویی ویژه آن بیمار ( بر اساس مزاج و …) ترکیب شود. از این رو پزشکی دارویی خاص را برای بیماری تجویز کرده و آن دارو نیز بسیار مفید افتاده ولی همان دارو با همان شرایط ترکیب برای بیماری دیگر خیلی مفید نبوده و از این جهت است که مکان بکار بردن داروها تفاوت دارد و در جایی مفید واقع میشود و در جایی نه. پس روشن میگردد که نسخه هایی که در کتب طبی و داروسازی وجود دارد فایده ی چندانی ندارد الا انکه اشخاصی که دانش متوسطی دارند از آن دستورات پیروی کنند و از آنها آگاهی یابند و آنها که دانش بیشتری دارند از آنها آگاهی یابند و بنا به زمان و مکان و بیمار و … در آنها تغییر دهند و بعد انها را ترکیب کنند. این مسئله نیز بسیار مهم است که ترکیب دارو کار بسیار ظریفی است و شناختن گیاهان و مفردات برای ترکیب دارو کافی نیست چه بسا این که چند گیاه که به تنهایی هر یک شفا باشد ولی بعد از ترکیب خواص انها تغییر کرده و تبدیل به سم شوند و این مطلب از دید هیچ کس پوشیده نیست. بنابراین ارزش مطالب راجع به داروهایی که پیش از این ترکیب و از نظر حصول اطمینان دارو آزمایش شده بسیار زیاد است ولی پزشک باید بنا به نیاز باید در ترکیب آن دارو چیزی کم و یا زیاد کند و آنرا پس از ازمایش برای بیمار خاص با بیماری خاص تجویز کند. اینک به مواردی که باید در ترکیب دارو در نظر داشت را میپردازیم : بیماری یا بسیط است یا مرکب ، مخصوص به یک اندام است یا چند عضو ، اندامهایی که بیمارند ، نیرومند اند یا ضعیف ، بیماری موافق زمان و مکان ، سن و مزاج بیمار است مثلا بیماری مرحقه در تابستان و گرمسیر و نزد جوانها و نیز صفرایی ها یا با همه انها و یا تعدادی از انها مخالف است. وظیفه پزشک این است که به تمام این موارد توجه کند و به همین دلیل اگر دارویی را که برای بیماری یک اندام برگزیده باید به اندازه همان اندام باشد نه بیشتر و نه کمتر ، اگر اندام کم نیرو باشد به آن چیزی اضافه کند که قدرت اندام را زیاد کند اگر دارو برای اندامی زیانی داشته باشد باید چیزی به آن بیفزاید که آن عارضه را برطرف کند، اگر بیمار کم توان و ضعیف یا کم سن و سال باشد خوراک دارو را برای او به اندازه حد اقل خوراک دارو و اگر نیروی متعادلی داشته باشد باید خوراک دارو به اندازه خوراک واقعی در نسخه باشد ولی اگر بیمار از نظر جسته و قدرت نسبت به افراد عادی برتری داشت باید خوراک دارو بیش از اندازه خوراک در نسخه اصلی تجویز شود اگر بیماری ترکیبی از چند درد باشد باید داروهای مفید برای آن دردها را نیز به دارو بیافزاید و نیز باید دقت کند که داروها با هم اختلافی نداشته باشند و نیز دقت کند که ممکن است دارویی که برای یک بیماری خوب است ممکن است همان گیاه برای بیماری دیگز مضر باشد پس باید از گیاه مشابه ای دیگر برای درمان بیماری در ترکیب استفاده کند. و طبیب باید برای هر بیماری گیاه مخصوص به آن را استفاده کند مثلا هر صفرا بری برای هر صفرایی مفید نیست و به همین منوال برای هر خلطی و مرضی باید گیاه مخصوص آن را بکار برد مثلا صفرای مغز با فلان گیاه زایل میشود ولی اگر صفرا در معده یا کبد یا … باشد باید گیاهی دیگر بکار برد گاهی این اشتباه ممکن است برای افراد پیش اید که گاه از تاثیر دارو کم میشود و گاه بی تاثیر میشود و گاه ممکن است که بیماری را قوی کند .برای ریشه کن کردن بیماری باید ترتیب انچه برای درمان بیماری مفید است را بکار برد یعنی اول باید از باز کننده ها استفاده کرد و بعد باید منضج و سپس مسهل یا ادرار آورها را تجویز کرد و بعد به گرفتن خون و پس از آن به ضعیف کردن ماده بیماری و خارج کردن آن از بدن بیمار باید پرداخت.