یک تحقیق بسیار بزرگ روی حدود 1 میلیون انسان در یک بازه زمانی 30 ساله به طور قطعی به اثبات رسانده است که میان میزان حجم استرس و فشارهای عصبی افراد در طول زندگی شان و ریسک ابتلای آنها به انواع بیماری های خودایمنی رابطه ای مستقیم و معنادار وجود دارد.
البته وجود چنین رابطه ای از قبل نیز قابل پیش بینی بود. هر کدام از ما در طول زندگی خود اثرات فیزیولوژیکی استرس ها، نگرانی ها و تنش های شدید را بر عملکرد بخش های مختلف بدن خود دیده ایم، اما تا به امروز میزان و نحوه این اثرپذیری در موضوع بیماری های خودایمنی به درستی کشف نشده بود.
تحقیق مورد بحث که در طی 3 دهه و در کشور سوئد به انجام رسیده نشان داده که حدود 100 هزار نفر از جمعیت یک میلیونی تحت نظر، درگیر اختلالات استرسی همچون «اختلالات استرسی حاصل از یک ضایعه روانی» (PTSD) و یا سندرم عدم تعادل هستند.
وقتی این جمعیت با بقیه افراد سالم مورد مقایسه قرار گرفته اند مشخص شده که بیماری های خودایمنی در این افراد 30 تا 40 درصد شایع تر از سایر انسان هایی است که درگیر استرس های شدید و طولانی مدت نبوده اند.
یکی از متخصصین درگیر در این تحقیق در خصوص یافته جدید می گوید: «ما سال هاست که می دانیم درگیر شدن در تنش های روانی طولانی مدت می تواند عملکرد سیستم ایمنی بدن ما را دچار اختلال کند. اما این نخستین بار است که می فهمیم این استرس ها می توانند منجر به ابتلا به بیماری های مرتبط با سیستم ایمنی بدن شوند.»
نکته جالب تر آن است که مشخص شده اقدام برای درمان بیماری هایی مانند «اختلالات استرسی حاصل از یک ضایعه روانی» می تواند روند پیشرفت و شدت ابتلای افراد به بیماری های خودایمنی را نیز کاهش دهد.
یافته جدید محققین سوییسی بار دیگر این نکته را به اثبات می رساند که نه تنها عوامل ابتلای انسان ها به بیماری ها محدود به حوزه های فیزیولوژیکی نیست، بلکه در درمان این بیماری ها نیز نباید تنها به بهبود وضعیت جسمانی افراد توجه کرد.