به گزارش ایسنا، مهدی شادمانی در عصر ایران نوشت: «سردار آزمون بازیکن 23 ساله تیم ملی می‌خواهد بعد از جام جهانی خداحافظی کند. چرا؟ چون بعد از این بازی حماسی و در لحظاتی که رسانه‌های مختلف دنیا به دنبال تیتر برای شگفتی‌سازی سربازان تیم ملی بوده‌اند، عده‌ای رفته‌اند سراغ اینستاگرامش و فحاشی کرده‌اند. دقیقا لحظاتی که همه دنیا از تیم ملی ایران و سربازانش تعریف می‌کردند، عده‌ای به این نتیجه رسیدند که دلیل شکست، سردار بوده.
آمار بعد از بازی می‌گوید: آزمون 9.5 کیلومتر دویده که بیش از نیمی از آن در تحرک «not in possession» بوده و نشان از دوندگی بالایش دارد. سردار با 32.62 بیشترین سرعت را در میان 22 بازیکن زمین ثبت کرده و در آمارش 32 بار دویدن با سرعت بالا «sprint» را دارد که از این حیث بعد از امیری و طارمی سومین بازیکن ایران بوده.
مهم‌تر از همه در نمره‌هایی که توسط اکثر رسانه‌های معتبر داده شده، جز بازیکنان متوسط و رو به خوب زمین بوده. آمار و ارقام اصلا به کنار. آزمون 97 دقیقه در زمین بوده که نشان می‌دهد نمایشش در زمین همانی بوده که کی‌روش می‌خواسته. او نه توپی را از دست داد و نه در گل خوردن ایران نقش داشت و به جایش تا توانست مقابل پیکه و راموس نه مثل یک سردار که مثل یک سرباز دوید تا آنها به بازیکنان خط حمله خود برای گل زدن اضافه نشوند.
«من اگر جای آنهایی بودم که این فضا را علیه بیرانوند و چشمی درست کردند عذاب وجدان می گرفتم.» این جملات طلایی فردوسی‌پور در وسط شادمانی از بازی اسپانیا در انتقاد به فضاسازی داخلی علیه بازیکنان ملی بود. فضاسازی‌هایی که از فحاشی و تخریب روحیه به جوک ساختن علیه بازیکنان ایران رسید، دژآگه را مجبور کرد در اینستاگرامش استوری بگذارد و پاسخ دهد، چشمی را در بدترین فشار گذاشت و اشک‌های بیرانوند را بعد از نمایش عالی‌اش مقابل مراکش درآورد.
دقیقا در لحظاتی که فردوسی‌پور مردم را به رفتار با وجدان دعوت می‌کرد عده‌ای روی گوشی‌هایشان خوابیده بودند و حماسه‌ای جدید علیه یک بازیکن دیگر خلق می‌کردند.
داور سوت را که زد هر کدام یک طرف افتادند. آنها خسته بودند. تیم ملی ایران 106 کیلومتر دویده بود و بازیکنان ایران نای ایستادن روی پایشان را نداشتند. ولو شدن بازیکنان ایران البته بیش از آن که نتیجه خستگی باشد، نتیجه شکست در بازی‌ای بود که شایسته شکست نبودند. آنها می‌دانستند چقدر خوب دویده و چقدر خوب بازی کرده‌اند. نه آنها که هیرو و کاستا و کارشناسان فوتبال و رسانه‌های معتبر اروپایی همه بازی خوب ایران را تایید می‌کردند.
یکی از روی زمین ولو شده‌ها سردار بود کنار وحید و طارمی که هنوز نفس‌نفس می‌زدند و به لحظات بازی فکر می‌کردند. این حجم از ناسپاسی نوبرانه است که تو به نفس افتادن بازیکنانت را ببینی و برایشان فحش مسیج کنی.
در دنیا خیلی وقت است که جا افتاده که ترکیب اصلی یک تیم را مربی تعیین می‌کند. هر چند باز در تمام دنیا هم بعد از باخت‌های تحقیرآمیز، حذف از تورنمنت‌ها و از این دست مسائل دوباره، همه سراغ ترکیب تیم و همه چیز می‌روند تا دلیل شکست را پیدا کنند اما بعد از بازی دیروز دلیلی برای این کار وجود نداشت.
کی‌روش 7 سال است که در فوتبال ایران حضور دارد و با تصمیماتش در مورد خط زدن و دعوت کردن از بازیکنان ثابت کرده که از تک‌تک کارشناسان منتقدش بیشتر می‌داند اما همچنان هستند کسانی که با زیرشلواری در خانه رو به روی ظرف هندوانه نشسته‌اند و با چنگال برش را می‌بلعند و با تحلیل‌هایشان تصمیمات کی‌روش را زیر سوال می‌برند.
حالا اگر در مورد سردار نه عذاب وجدان می‌گیرند و نه با آمار کار دارند و نه سپاسگزاری بلدند حداقل می‌توانند به مربی‌ای که آرزو را به تلویزیون‌شان در خانه آورده و ستاره‌های اسپانیا را مقهور خودش کرده کمی احترام بگذارند.
پیراهن تیم ملی ایران همیشه سه رنگ بوده، سبز، سفید و قرمز. پیراهن تیم ملی برای ایران نماد پرچم است و بازیکنانی که آن را می‌پوشند، حکم سرباز را دارند.
سربازان تیم ملی برابر اسپانیا جانانه و مردانه 90 دقیقه دویدند و دفاع کردند. لطفا به سربازهای کشورتان تا وقتی پرچم را به تن می‌کنند، بیشتر رحم کنید. لطفا به خودتان، به ما، به ایران رحم کنید.»
