جام جم: «کارلس پویول» بازیکنی با مو‌های «فرفری» که حضور در قلب خط دفاع باشگاه بارسلونا و تیم ملی اسپانیا برای طرفداران این تیم‌ها به منزله قوت قلب بود و خاطر هواداران را راحت می‌کرد. خبر حضورش در ویژه‌برنامه جام جهانی 2018، سپس عدم‌حضورش در این برنامه حاشیه‌هایی ایجاد کرد. حاشیه‌هایی که می‌توانست با رفتار حرفه‌ای‌تر عوامل آن، در شب بازی ایران و اسپانیا وجود نداشته باشد.
50 هزار دلاری که تامین نشد
شاید مخاطبان فوتبال، بازی خداحافظی مهدی مهدوی‌کیا مقابل تیم میلان ایتالیا در سال 92 را به خاطر بیاورند، مسابقه‌ای که بازیکنان تیم پرسپولیس مقابل این تیم حضور یافتند تا بازی خداحافظی او را رقم بزنند، اما این تمام ماجرا نبود. در خبر‌ها شنیده شد که پائولو مالدینی کاپیتان خاطره‌انگیز و محبوب باشگاه میلان و تیم ملی ایتالیا در برنامه «نود» حضور خواهد یافت. رسانه‌ها در توضیح علت حضور نیافتن او نوشتند: «مالدینی برای مصاحبه با برنامه 90 درخواست 50 هزار دلار کرده بود که فردوسی‌پور حاضر به پرداخت آن نشده بود» این نشان می‌دهد مساله بر سر هزینه بوده و آن زمان آقای مجری توانایی پرداخت چنین رقمی نداشته و به نظر می‌رسد اسپانسری هم توانایی تامین این هزینه را نداشته است. از این رو نشان می‌دهد در دعوت از چهره‌های بزرگ فوتبال بیش از هرچیز مسائل مالی تعیین‌کننده است تا جایی که حضور ستاره‌های فوتبال جهان در مصاحبه‌های مختلف و حتی مصاحبه‌های کوتاه با آن‌ها تابع قواعد و پروتکل‌های سفت و سخت مالی و دلاری است.
نیم‌میلیارد تومان ناقابل!
در روزگاری که کشور با تحریم دست و پنجه نرم می‌کرد از لوئیس فیگو کاپیتان اسبق تیم ملی پرتغال و بازیکن تیم‌های باشگاهی بارسلونا و رئال مادرید برای حضور در ویژه‌برنامه قرعه‌کشی جام‌جهانی دعوت شد. پس از این دعوت، حاشیه‌های آن خبرساز شد که فیگو برای حضور در این برنامه رقمی حدود 100 هزار یورو (معادل نیم میلیارد تومان) دریافت کرده تا برای دقایقی در تصویر تلویزیون نشان داده شود. حتی برخی گفتند که رقمی حدود 3000 یورو نیز برای هرساعت نگهداری از سگ این بازیکن پرداخت شده که در نوع خود تعجب برانگیز بود. با فرض این‌که چنین هزینه‌ای برای یک برنامه تلویزیونی از محل اسپانسر تامین شده باشد، باز هم این سوال مطرح می‌شود که چنین هزینه‌ای چه سودی برای اسپانسری که معمولا خط و ربط منابع مالی‌اش روشن نیست، دارد.
آغاز جام‌جهانی 2018 به دلیل حضور تیم ملی ایران در آن، به‌طور طبیعی توجه مخاطب ایرانی را نسبت به این رویداد ورزشی معطوف می‌کند. از این رو برنامه‌سازان هم تلاش می‌کردند که بتوانند برنامه‌های جذاب‌تری تولید کنند. یکی از این برنامه‌ها که از شبکه سه سیما پخش می‌شود برنامه «بیست هجده» است که با اجرای مشترک عادل فردوسی‌پور و محمدرضا احمدی پخش می‌شود.
«ساموئل اتوئو» بازیکن سیه‌چهره تیم ملی کامرون و باشگاه بارسلونا، شبی که ایران مقابل مراکش بازی می‌کرد به عنوان کارشناس خارجی در برنامه تلویزیونی «2018» شرکت کرد تا در کنار جواد نکونام به تحلیل بازی بپردازد. اما وقتی به سخنان این بازیکن در این برنامه مراجعه می‌کنیم به حرف و اظهارنظر خاصی برخورد نمی‌کنیم. او به تیم‌ها بابت بازی‌هایشان تبریک! می‌گوید و نظراتی کلی پیرامون بازی ارائه می‌کند. حتی نام مهاجم تیم ملی ایران را نیز نمی‌داند و تنها با عبارت «مهاجم تیم ایران» از او یاد می‌کند و موقعیتی که از دست داده بود را مورد اشاره قرار می‌دهد و اظهار می‌کند «بازیکنان باید از تک‌موقعیت‌ها در چنین بازی‌هایی استفاده کنند!» پس در شب اولی که برنامه با حضور یک بازیکن فوتبال خارجی پخش شد اتفاق چندانی نیفتاد. حتی گاهی مرعوب نام او بودن در لحن و گفتار مجری دوم برنامه مشهود بود.
او از عبارت «آقای اتوئو» برای خطاب کردن فوتبالیست کامرونی استفاده می‌کرد، در حالی که مجریان برنامه‌های ورزشی از لحنی صمیمی و با استفاده از اسامی کوچک سعی می‌کنند فضای خشک و رسمی را از بین ببرند.
خبر حضور ستاره‌های سابق فوتبال در این برنامه با توجه به حواشی ایجاد شده پس از حضور لوئیس فیگو در برنامه تلویزیونی زمزمه‌هایی مبنی بر محل تامین هزینه حضور آن‌ها را ایجاد کرد.
زمزمه‌هایی که پس از جلوگیری از حضور کارلس پویول جدی شد تا جایی که بی‌بی‌سی نیز پایش به موضوع باز شد و در اظهار نظری که به نقل از پویول مطرح کرد، مدل مو‌های او را مانع حضورش در برنامه تلویزیونی اعلام کرد. در صورتی که با مرور حضور چهره‌های ورزشی در تلویزیون چنین ادعایی بی‌پایه و اساس به نظر می‌رسد.
در نقل قولی که «بی‌بی‌سی» از پویول آورده می‌خوانیم: «به من گفتند به دلیل مشکلات ظاهری (مو‌های بلند) امکان حضور در برنامه را ندارم.» این که چه کسانی چنین حرفی را به پویول گفته‌اند و تحت چه شرایطی چنین ادعای از اساس کذبی را مطرح کرده‌اند محل سوال است.
اما شب بازی با اسپانیا و ساعاتی پیش از آغاز برنامه، خبر رسید که از حضور کارلس پویول در این برنامه جلوگیری به‌عمل آمده و شنیده شد که عادل فردوسی‌پور نیز به همین خاطر با حالت قهرآمیز از حضور در برنامه زنده خودداری کرده است.
آقای مجری زمانی هم که در برنامه حاضر شد با گلایه از این برخورد عنوان کرد، تلاش می‌کند به خاطر مخاطب این اتفاق رقم بخورد.
دعوتی که بنا به شنیده‌ها بدون هماهنگی با مدیران رسانه ملی بوده است، ظاهرا پس از حضور جنجالی فیگو در تهران تصمیم بر این گرفته شده که از کارشناس خارجی برای چنین برنامه‌هایی استفاده نشود، اما عوامل برنامه بدون هماهنگی اقدام به دعوت از پویول کرده‌اند.
بنابر اطلاع خبرنگار جام‌جم هزینه حضور پویول در برنامه «2018» رقمی حدود 600 میلیون تومان بوده است که حتی با وجود تقبل این مبلغ از سوی اسپانسر بازهم به‌صلاح نبوده و سازمان صدا و سیما مخالف این هزینه‌های هنگفت در شرایط فعلی اقتصادی کشور بوده است. این ماجرا را البته از زاویه دیگری نیز می‌توان بررسی کرد، حضور و نقش واسطه و دلال‌هایی که از حضور چهره‌ها و ستاره‌های فوتبال سود کلانی می‌برند. در این رابطه به‌نام فردی بر می‌خوریم که ارتباط او با چهره‌های فوتبالی کشور اسپانیا عجیب است.
در جستجوی نام او در فضای وب با موارد عجیبی روبه‌رو می‌شویم، از مصاحبه اختصاصی با «کریستیانو رونالدو» برای سایت برنامه «نود» تا ماجرای فروش فرش ایرانی با امضای «لیونل مسی»، او در روایت خود از ماجرای فروش فرش عنوان می‌کند که با پدر مسی رابطه دارد در حالی که با مرور صفحه شخصی او در اینستاگرام و عکس‌های یادگاری‌اش با فوتبالیست‌های فعال در اسپانیا این ادعا کمی دور از واقع به نظر می‌رسد.
با مرور تصاویر صفحه شخصی این واسطه عکس او با ساموئل اتوئو، لویس فیگو و... به چشم می‌آید. این در حالی است که پس از انتشار خبر واسطه‌گری او در شبکه‌های اجتماعی، او صفحه‌اش را با بیش از 12 هزار نفر دنبال‌کننده، از حالت عمومی به‌صورت خصوصی درمی‌آورد. در این بین حامی مالی دعوت از چهره‌های بین‌المللی فوتبال شرکتی دولتی است. حال این پرسش هم ایجاد می‌شود که در شرایط کنونی اقتصادی کشور با چه توجیهی از محل منابع عمومی چنین هزینه‌هایی می‌کنند.
خروج ارز از کشور برای دعوت از چهره‌هایی که کمترین اطلاعاتی از فوتبال ایران دارند، آن هم از سوی برنامه‌سازان تلویزیونی و عنوان کردن این‌که این هزینه‌ها از سوی اسپانسر تامین می‌شود چه توضیحی دارد؟ آن هم اسپانسری که از محل هزینه‌های عمومی ارتزاق می‌کند.
