سرویس ورزش مشرق – درخشش سوئیس برابر صربستان مدعی اتفاق نادری در دنیای فوتبال بود، جام جهانی 2018 روسیه جام شگفتی ها شده و البته درخشش سوئیس کم ستاره اما «تیم» را می شود در کنار سایر شگفتی ها قرار داد و از کنارش گذشت، آنچه که البته نمی شود به راحتی از کنارش گذشت، دو گل جنجالی به ثمر رسیده توسط دو یاغی سوئیس برابر صربستان است.
جدال سوئیس و صربستان هرگز یک مسابقه ساده فوتبال نبود، در واقع این بازی جدا از مسائل فوتبالی به سیاست گره خورده بود. سه بازیکن از سوئیس که در ترکیب این تیم قرار داشتند، به منطقه کوزوو تعلق داشتند و اجدادشان اهل آلبانی بودند که در دهه 90، همواره برای استقلال با صربها در جنگ بودند.
شکیری هیچگاه از اعتقادات و مسیرش دور نشد. پیش از جام جهانی، او عکسی در اینستاگرام منتشر کرد که کفش هایش برای جام جهانی در آنها به تصویر کشیده شده بود. روی کفش پای چپ، پرچم سوئیس و روی کفش پای راست، پرچم کوزوو قرار داشت.
وقتی گل زد، رو به هواداران رفت و با دو دستش، خوشحالی پرواز عقاب را انجام داد. این یک نماد متعلق به مردم آلبانی است که گرانیت ژاکا نیز پس از گل اولش آن را انجام داد و این موضوع به عقاب سیاه در پرچم آلبانی اشاره دارد. هم شکیری و هم ژاکا اصل و نسبشان به کوزوو باز می گردد که زمانی یکی از استان های صربستان بود و همین مساله موجب تنش در بازی روز جمعه شده بود.
نیویورک تایمز در این خصوص نوشت: شکیری در طول مسابقه بدون وقفه توسط تماشاگران صربستان هو شد اما در نهایت شادی از آن او بود.
پرچم آلبانی اینگونه توصیف می شود: پس زمینه قرمز که درون آن یک عقاب دوسر به رنگ سیاه قرار گرفته و در بالای آن هم کلاه خود پادشاه اسطوره‌ای آلبانی "اسکندربیگ" به صورت نیمرخ به رنگ زرد قرار گرفته این کلاه خود از یک کلاه خود معمولی به علاوه سر یک بز بر بالای آن تشکیل شده‌است.
در آوریل سال 1992 میلادی حکومت «جمهوری یوگسلاو بوسنی و هرزگووین» استقلال خود از یوگسلاوی را اعلام نمود. طی سالهای متعاقب آن، نیروهای صرب تبار بوسنی، با پشتیبانی ارتش یوگسلاوی، با اعمال جنایت های فجیع، بوسنیایی ها و غیرنظامیان کروات را مورد هدف خود قرار دادند که در نهایت تا سال 1995 منجر به مرگ صد هزار نفر گردید که شامل 80 درصد جمعیت بوسنیایی ها می شد. این اقدام ، پس از جنگ جهانی دوم، فجیع ترین نشل کشی رخ داده بوده است.
در جریان بازی مذکور اما نشان عقاب سیاه آلبانی برجسته بود و شاید فوتبال بار دیگر می خواست قدرت نمایی کند، گاهی در فوتبال اتفاقاتی رقم می خورد که در خارج از آن تقریبا رخ دادنش محال است، به عنوان مثال راخوی، نخست وزیر پیشین اسپانیا اعتراف کرد که پس از سه دهه تلاش برای ایجاد وحدت ملی در اسپانیا در نهایت دست به دامن فوتبال شد و فوتبال کاری کرد که پنج دولت اسپانیایی توان انجام آن را نداشتند.
بعد از این اتفاق روزنامه اسپورتک سوئیس در تحلیلی از این ماجرا نوشت:
به هر حال این دو گلزن که اکنون مردم دوستشان دارند، کار خوبی نکردند، فوتبال جای کارهای سیاسی نیست اما فارغ از حساب و کتاب های فیفا، باید بگوییم که لااقل صربها سکوت کنند، درست است که نباید دو ستاره سوئیس این کار را می کردند اما حالا که گذشته، صربها لاقل سکوت کنند و به احترام هزاران هزار قربانی یک جنایت جنگی هولناک، در این زمینه به ماجرا دامن نزنند. ما اگر جای تیم ملی صربستان بودیم، به جای سر و صدا و موج سازی، سکوت می کردیم!
گویا در سکوت جامعه خبری و در خیانت بزرگ جامعه جهانی، این فوتبال است که مامور رسیدگی به یک پرونده همچنان مفتوح می شود، این فوتبال است که قبول می کند، جور انسانیت را بکشد. همین فوتبال در دست دیگو، علیه بریتانیا، دست خدا شد، همین فوتبال در گلوی پله، فریاد برده های امریکای جنوبی شد و اکنون همین فوتبال وکیل مدافع صدها هزار بوسنیایی و آلبانیایی مظلوم می شود.
