هرچه اخترشناسان بیشتر و بیشتر روی فضای بی انتهای خارج از زمین تحقیق می کنند، نیازمند تلسکوپ های بزرگتری نیز هستند. به همین خاطر، تیم آزمایشگاه Jet Propulsion قصد دارد از بزرگترین شی موجود در منظومه شمسی ما به عنوان ذره بینی بسیار بزرگ استفاده کند: خورشید.
بنابر نظریه نسبت اینشتین، اشیای بزرگ می توانند فضای پیرامون خود را خم کرده و مسیری برای حرکت اجسام و نور در آن محیط فراهم آورند. و تحت شرایط مناسب، این نور نیز می تواند به اندازه درستی خم شود تا فضای پشتی خود را بزرگ نمایی کند. به این فرآیند، همگرایی گرانشی گفته می شود و اخترشناسان برای سالیان متمادی از آن برای افزایش قدرت بینایی تلسکوپ ها استفاده کرده اند. گفتنی است که سیاره کپلر 452b نیز که صدها سال نوری با زمین فاصله دارد به همین شکل کشف شد.
با این همه، مشکلاتی فنی در این برنامه وجود دارد. تیم مورد اشاره ضمن ارائه طرح خود به ناسا اعلام کرده که تجهیزات تلسکوپی باید در فاصله 550 واحد نجومی از خورشید قرار گیرند تا نور آن به درستی فوکوس شود.
هر واحد نجومی، برابر با فاصله زمین تا خورشید است و بنابراین برای دستیابی به فاصله 550 واحد نجومی، تجهیزات باید در جایی بسیار دورتر و در میانه فضای بین ستاره ای قرار گیرند. برای مقایسه بد نیست بدانید فضاپیمای Voyager 1 در حال حاضر به فاصله 137 واحد نجومی از زمین رسیده اما چیزی نزدیک به 40 سال در راه بوده است.
مشکل دیگر نیز مدار زمین است. بسته به محل قرارگیری زمین به نسبت خورشید و تجهیزات رصد، پنجره تماشای ستاره ها و بخش های خاصی از آسمان می تواند بسیار محدود باشد. اما با وجود تمام مشکلات فنی، راه اندازی چنین تجهیزاتی می تواند کمک شایانی به اخترشناسان کند. این تلسکوپ به صورت تئوری، به جای تصویربرداری از چند پیکسل ناچیز، قادر به ثبت تصاویری با 1000x1000 پیکسل خواهد بود که برای مشاهده 10 کیلومتر مربع از سطح یک سیاره، آن هم از فاصله 100 سال نوری کافی است.
