احمد-شاملو

در سال 1381 به پیشنهاد انجمن قلم ایران و نیز تصویب شورای عالی انقلاب فرهنگی، روز چهاردهم تیرماه به نام «روز قلم» به ثبت رسید تا ادای دینی باشد به صاحبان قلم و تلاشی که برای اعتلای فرهنگ و ادب ایران و جهان از خود نشان می‌دهند.

«بام بلند هم‌چراغی» گفت‌وگوی آیدا سرکیسیان، همسر احمد شاملو، با سعید پورعظیمی است که به تازگی منتشر شده است.

کتاب «من بامدادم سرانجام» (یادنامۀ احمد شاملو) به‌کوشش سعید پورعظیمی با هدف شناخت اوج و فرودِ شعر و اندیشه و شخصیت این شاعر منتشر شده است.

بیشتر ما کتاب شازده کوچولو را خوانده‌ایم. کتابی که از آن به عنوان پرفروش‌ترین کتاب تک جلد تاریخ نام برده می‌شود. کتابی که نوشته آنتوان‌دو‌سنت‌اگزوپری توسط احمد شاملو ترجمه و سپس در قالب کتاب صوتی با همکاری گروهی از مفاخر دوبله و تئاتر ایران، روانه بازار شد.

شاملو شاعری دردآشنا با ذهنی جست‌وجوگر و ناآرام، روحیه‌ای نقادانه و انقلابی با اشعاری سرشار از احساس و اندیشه به گونه‌ای که از پیروی بی‌چون و چرایی فرهنگ و ادبی جامعه خود سرباز زده است.

نخستین شماره مجله فرهنگی و هنری «نیلوفر آبی» در بیست و هشت صفحه منتشر شد.

همه دوستداران شاملو از شیفتگی او به موسیقی خبر دارند. او و آیدا در خانه، جاده و... موسیقی گوش می‌کردند. شاملو با موسیقی شارژ می‌شد و البته با خواندن شعرهای مولوی، حافظ و بعضی از شعرهای عطار. فیلم هم زیاد می‌دیدند.

سهراب سپهری شاعر و نقاش و عکاس کاشانی که در همه سال‌هایی که نیست بیشتر از زمان حیات مورد توجه قرار گرفت و قضاوت شد.

شاملو جایگاه خودش را می‌دونست. تصور کنید شاعری با ظاهری شهری و مدرن: پوشیدن لباس چارخونه قرمز، بستن دستمال گردن، موی بلند، صدای جذاب و نوشیدن قهوه و دیگر کارها؛ در قالب یک شخصیت کاریزماتیک چپ.

شاملو شاعر جرقه‌های ممتد در شبانه روز بود؛ نه شاعر لحظه. با شعر، به طور حرفه‌ای برخورد می‌کرد و کار دیگری جز ادبیات نمی‌کرد.