شناسه : ۶۱۶۰۷۸ - سه شنبه ۳۰ آبان ۱۳۹۶ ساعت ۰۳:۳۷
بزرگداشت روز قلم و معرفی دو تن از مشاهیر (بخش دوم)
در سال ۱۳۸۱ به پیشنهاد انجمن قلم ایران و نیز تصویب شورای عالی انقلاب فرهنگی، روز چهاردهم تیرماه به نام «روز قلم» به ثبت رسید تا ادای دینی باشد به صاحبان قلم و تلاشی که برای اعتلای فرهنگ و ادب ایران و جهان از خود نشان می‌دهند.
در سال 1381 به پیشنهاد انجمن قلم ایران و نیز تصویب شورای عالی انقلاب فرهنگی، روز چهاردهم تیرماه به نام «روز قلم» به ثبت رسید تا ادای دینی باشد به صاحبان قلم و تلاشی که برای اعتلای فرهنگ و ادب ایران و جهان از خود نشان می‌دهند.
در تاریخ کهن و پر افتخار ایران، قلم و صاحبان قلم همواره از ارزش بسیار زیادی برخوردار بوده اند. ابوریحان بیرونی در کتاب آثار الباقیه خود آورده است که چهاردهمین روز از تیرماه را ایرانیان باستان، روز تیر (عطارد) می نامیدند. از طرفی سیاره تیر یا همان عطارد، در فرهنگ ادب پارسی، کاتب و نویسندۀ ستارگان است. به همین مناسبت این روز را روز نویسندگان می دانستند و گرامی می داشتند. در تقویم ما نیز این روز به نام روز قلم مزین شده است. از همین رو، بر آن شدیم تا هر روز با دو تن از کوشندگان راه ادب و هنر در ایران و جهان بیشتر آشنا شویم.
این را هم بخوانید: روز قلم
او «بامداد» است؛ شاعر، نویسنده، فرهنگ‌نویس، ادیب، مترجم و روزنامه‌نگار جریان ساز معاصر. او تحت تاثیر نیما یوشیج، به شعر نو روی آورده بود اما اندکی بعد به طور کلی خود را از قید و بند وزن رهانید و به صورت پیشرو سبک نویی را در شعر معاصر فارسی شکل داد که از آن به شعر سپید، منثور یا شعر شاملویی یاد کرده‌اند.
تسلط شاملو بر متون کلاسیک فارسی به او کمک می‌کرد تا به راحتی از واژه ها و آوای آنها بهره ببرد و همین بر جذابیت کلام او می‌افزود. شاملو با مسائل روز سیاسی و اجتماعی دوران خود آشنا بود و علاقه او به این زمینه ها، او را واداشت که از شعر خود در راستای تحقق هنر متعهد بهره برده و حتی مدتی را نیز در زندان سپری کند. وی علاوه بر شعر، پژوهش و ترجمه های شناخته‌شده‌ای دارد. مجموعه «کتاب کوچه» او بزرگترین اثر پژوهشی در باب فرهنگ عامیانه مردم ایران است.
من بامدادم
شهروندی با اندام و هوشی متوسط.
نَسبَم با یک حلقه به آوارگانِ کابل می‌پیوندد.
نامِ کوچکم عربی‌ست
نامِ قبیله‌یی‌ام تُرکی
کُنیَتَم پارسی.
نامِ قبیله‌یی‌ام شرمسارِ تاریخ است
و نامِ کوچکم را دوست نمی‌دارم
(تنها هنگامی که تواَم آواز می‌دهی
این نام زیباترین کلامِ جهان است
و آن صدا غمناک‌ترین آوازِ استمداد)
برنده جایزه نوبل ادبی به خاطر «پرداختن به مشکلات وجدان بشری در عصر حاضر»، جوانترین برنده جایزه نوبل و یک الجزایری الاصل فرانسوی زبان است. با این که مدت کوتاهی پس از دریافت جایزه نوبل، تصادف کرده و درگذشت، اما باید گفت که یکی از مشهورترین و تاثیرگذارترین نویسندگان قرن بیستم «آلبر کامو» است. در کتابهای کامو، معمولا سخن از دوگانه های شادی وغم، تاریکی و روشنی، حیات و مرگ و… است. او باور دارد که شادی گذراست و شرایط انسانی فانی هستند و این موضوع باید موجب قدرشناسی بیشتر نسبت به زندگی و شادیهای آن شود. سه محور اصلی عشق، شورش و پوچ انگاری، مبنای اصلی آثار کامو هستند که در قالب مقاله، کتاب و نمایشنامه به آنها پرداخته است. کتابها و نمایشنامه‌های متعدد آلبر کامو از دیرباز در ایران مورد استقبال بوده و به چاپ رسیده‌اند. مطرحترین این آثار«بیگانه»، «سقوط»، «طاعون»، «کالیگولا»، «سوء تفاهم» و «مرثیه‌ای برای راهبه» هستند.
آدم تنها مخلوقی است که نمی‌خواهد همان باشد که هست.
