انبیاء

رُوِیَ عَن رَسولِ الله صلی الله علیه و آله و سلم: «إِنَّ الغَیرَهَ مِنَ الایمان؛[1]همانا غیرت از آثار ایمان است.

بی شک حقیقت جاودان انسان در حیات دنیائی او خلاصه نشده و از رهگذار عمر کوتاه وی در این نشئه، حیاتی ابدی و جهانی دور از تصوّر اندیشه بشری در انتظار اوست. مکتب سعادت بخش انبیاء و آموزه های متعالی نبی خاتم (ص) انسان را متوجه حقیقت آفرینش نموده و تصویری روشن برای حیات دنیا و پس از آن فرا روی وی ترسیم کرده است.

تدبر در معانی و مفاهیم نماز در درک عظمت آن، انسان را بیش از پیش در برابر ذات مقدس احدیت خاضع و خاشع می نماید و درهای عبودیت را به روی انسان می گشاید، تمام فرازهای نماز خود پیامی از خدا به بندگان است تا در مراحل زندگی خود دمی از یاد و ذکر او غافل نشوند.

هر که دید از آل پیغمبر(ص)    اثر جای پای جمله شان بگذاشت سر شربتی کَاز دستشان نوشیده شد    تا ابد شیرینی اش در کام بُد شربت دیگر کسان، فرداست زَهْر     بدءِ آن خیر و نهایت شرّ و قَهْر

چه باید بکنیم در ابتلائات داخلیه و خارجیه؟ چه باید بکنیم؟ چه کار کردیم که به این چیزها مبتلا می شویم؟ فکر این را باید بکنیم، آخر ما چکار کردیم که بی سرپرست ماندیم؟ اشکال در این است که خودمان را اصلاح نمی کنیم و نکردیم و نخواهیم کرد، حاضر نیستم خودمان را اصلاح کنیم

انبیاء که گرانباراز رسالت نجات و رهائی انسان برای هدایت بشریت فرمان یافته اند، مهمترین رسالتشان ، بیدار ساختن انسانها و آزاد کردن و رهاندن بشریت از چنگال دژمخویان دیو صفت است انبیاء، که مبلغان توحید درابعاد گوناگون بودند، هرگز نمی توانستند، تصرفات غاصبانه جباران را در حوزه های گوناگون تقنین ، حاکمیت حکومت و

یکی از مباحث بسیار مهم که هدف از بعثت انبیاء را بیان می کند و آثار تربیتی و عقیدتی متعددی بر آن مترتب است، بحث هدایت و ضلالت می باشد

انبیا و اولیای الهی در طول حیات بشری برای هدایت انسان ها آمده اند و در این راه نیز سختی های بی شماری را تحمل کرده اند

الم ترکیف ضرب الله مثلا کلمة طیبة کشجرة طیبة اصلها ثابت و فرعها فی السماء. تؤتی اکلها کل حین باذن ربها و یضرب الله الامثال للناس لعلهم یتذکرون ». (ابراهیم / 24 و 25)

بسیاری از ایات قرآن، بیانگر این حقیقت اند که پیامبر اسلام (ص) بر سایر انبیا برتری دارد و آنچه را که انبیا از خداوند تقاضا می کردند، خداوند آنها را بدون تقاضا به پیامبر اکرم (ص) عطا فرموده بود.