جامعه-دینی

خدای متعال، با نازل نمودن احکام و معارف توحیدی و عرفانی قرآن و ارسال رسولان، پیامبر خاتم (ص) و جانشینان آن حضرت، چارچوب و روش صحیح زندگی و اصول فرهنگ دینی عمومی را به جامعه اسلامی و به ابناء بشر تعلیم داده و راه هدایت، تزکیه و تعلیم و تربیت انسان ها را بیان می نماید

همواره در طول تاریخ اسلام و حیات جامعه اسلامی، نه تنها مفهوم امامت و تشخیص امام، بلکه هر گونه پیوند و ارتباط با اهل بیت و ائمه معصومین، چه به لحاظ سببی و چه نسبی، از اهمیت و جایگاه خاصی برخوردار بوده است، حتی صحابه، یاران و دوستداران و محبین ایشان نیز، شأن و مقامی والا داشته اند

جامعه دینی مطلوب و مورد تأیید دین را می توان به جامعه ی آرمانی مورد انتظار صالحان، تعبیر نمود که سالهاست همگان در انتظار آن نشسته و در صدد سیراب شدن از حیات طیبه ی آن هستند

جوامع انسانی در طول تاریخ خود، همواره از انواع انحرافات و آسیب های اجتماعی رنج برده اند لیکن هر قدر به دوران جدید نزدیک تر می شویم، همان گونه که بر حجم آسیب های اجتماعی تهدیدکننده افزوده می شود، بر میزان تلاش ها و کوشش ها در جهت رفع ناهنجاری ها و ایجاد زمینه های مناسب برای عدم بازگشت به وضعیت های نامطلوب نیز بیش تر می شود

در شماره پیش، قسمت اول میزگرد جامعه شناسی دین در زمینه تاریخچه دین، تمایز جامعه شناسی دینی و جامعه شناسی دین از یکدیگر و کمکی که جامعه شناسی دین می تواند به حوزه های علمیه داشته باشد، به محضر اصل معرفت تقدیم گردید

 در غرب بعد از رنسانس، دین به طور کامل از عرصه زندگی اجتماعی انسان کنار گذاشته شد. کسانی صلاحیت آن را برای اداره زندگی اجتماعی انکار کردند و کسانی دیگر به گونه ای محترمانه تر دخالت در اداره اجتماع را دون شان دین شمردند

نویسنده با تأکید بر لزوم نقد اخلاقی فقه، ادیان و قدرت، تفکیک جامعه دینی از جامعه اخلاقی را امکان پذیر می داند. اخلاق در اولویت دادن ها نمود می یابد مثلاً دموکراسی اخلاقی تر از دیکتاتوری و دین داری اخلاقی تر از بی دینی است و دین اگر بر این مبنای اخلاقی بنا نشود مبنای محکمی ندارد.