ذکر

«سُبْحانَ مَنْ لا یَعْتَدی عَلی اَهلَ مَمْلَکَتِةِ، سُبْحانَ مَنْ لا یَاْخُذُ اَهْلَ الْاَرضِ بِاَلْوانِ الْعَذابِ، سُبْحانَ الرَّؤُفِ الرَّحیمِ، اللهُمَّ اجْعَلْ لی فی قَلبیْ نُوراً و بَصَرَاً و فَهْماً و عِلْماً، اِنَّکَ عَلی کُلِّ شَیئٍ قَدیرٌ»

اَللّهُمَّ اِغْفِر لِلْمؤمِنینَ وَالموْمِناتِ وَالْمُسْلِمینَ وَالْمُسْلِماتِ.

اولیای الهی در بیانات خود اشاره کرده اند که ملاک رسیدن به رستگاری، برداشتن قدم های چهارگانه ترک گناه، عدم غفلت، انجام عبادات همراه با حضور قلب و مقام حزن دائم است. اگر هر فردی در طول عمر خود این چهار قدم را بردارد، به مقام قرب و رستگاری راه یابد.

«سُبْحانَ مَنْ لا یَعْتَدی عَلی اَهلَ مَمْلَکَتِةِ، سُبْحانَ مَنْ لا یَاْخُذُ اَهْلَ الْاَرضِ بِاَلْوانِ الْعَذابِ، سُبْحانَ الرَّؤُفِ الرَّحیمِ، اللهُمَّ اجْعَلْ لی فی قَلبیْ نُوراً و بَصَرَاً و فَهْماً و عِلْماً، اِنَّکَ عَلی کُلِّ شَیئٍ قَدیرٌ»

اَللّهُمَّ اِغْفِر لِلْمؤمِنینَ وَالموْمِناتِ وَالْمُسْلِمینَ وَالْمُسْلِماتِ.

شبهه افکن با ناپختگی و ساده اندیشی تمام برداشت غیر واقعی و سطحی خود را بر آیه تحمیل کرده است، و هیچ گاه سعی نکرده که با یک برداشت منصفانه و بدور از پیش داوری های مغرضانه به جواب اصلی دست یابد

واژه «تَسْبیح» از ریشه «سبح» در اصل به معنای «تنزیه خدا » و «سبحان الله گفتن» است؛[1] اما در عرف فارسی به مهره‌هایی که برای به خاطر سپردن شماره تعداد ذکرها با نخ به هم کشیده شده نیز «تسبیح» گفته می‌شود و در زبان عربی نیز به آن «سبحه» می‌گویند.

این سجده شرایط خاصی ندارد/ اذکار پیشنهادی برای سجده شکرسجده مخصوص نماز نیست، بلکه در موارد دیگرى نیز مطرح است و حتى گاهى واجب مى شود، مانند تلاوت یکى از چهار آیه اى که سبب سجده مى گردد و یا سجده ای که بعد از نماز به جا آورده می شود.

اُنس در لغت به معنای آرام و قرار یافتن قلب بر اثر نزدیک شدن به چیزی است[1] و در مقابلش کلمه ی وحشت قرار دارد.[2] اما در اصطلاح عرفان و اخلاق، مقصود از اُنس؛ شادی و سرور عاشق است از این که غرق تماشای یار گشته و محو تماشای اوست و در این حال، دل متوجه چیز دیگری نیست و آنچه می بیند جمال محبوب خویش است.[3]

هر کلمه از کلمات ما معنایی دارد، میوه‌ ها هر یک خاصیتی دارند، آیات قرآن هم همین طور دعاها از جمله لا اله الا الله، الحمدالله، سبحان ‌الله، الله ‌اکبر، هر یک از اذکار تأثیر خاص خود را دارند قرآن کریم و ائمه اطهار(علیهم السلام) حرز و دعایی را برای رفع مشکلات، گرفتاری‌ ها، امراض، فقر و دفع دشمن، توصیه کرده‌اند.