ابوطالب

ابوطالب محمد بن حسن (بن یوسف بن مطهر) حلی، فرزند علامه حلی و مشهور به فخر المحققین، بین سالهای 754 تا 771 در آسمان فقاهت درخشید و همچون پدر خویش در گسترش و تکامل ابحاث فقهی اهتمام ورزید و در برگشت دادن فروع بر اصول و تطبیق قواعد کلی بر مصادیق آن بسیار توفیق یافت. در کتاب تراجم آمده است که فخر المحققین در ده سالگی به درجه اجتهاد رسید.

گروه حوزه‌های علمیه: محقق و استاد حوزه علمیه با تشریح دلایل زیرسؤال بردن مناقب حضرت ابوطالب(ع)، تاکید کرد: ریشه کسانی که مطالب نادرست درباره امام علی(ع) و منتسبان به ایشان درست کرده‌اند، تداوم همان شجره ملعونه است که ذکر آن در قرآن آمده است.

این بیان و این سروده از هر سراینده ای رسیده باشد زیباست که می گوید:

پیغمبر اکرم حضرت محمد بن عبد الله(ص)که نبوت به او پایان یافت، در سال 570 بعد از میلاد متولد شد، در چهل سالگی به نبوت مبعوث گشت، سیزده سال در مکه مردم را به اسلام دعوت کرد و سختیها و مشکلات فراوان متحمل شد و در این مدت گروهی زبده تربیت کرد و پس از آن به مدینه مهاجرت نمود و آنجا را مرکز قرار داد