چگونه می شود در روزگاری که "پول" ظاهراً تعیین کننده همه چیز است و ارتباط مستقیمی با سطح رفاه دارد، و باور عموم بر این است که پول شادی و خوشبختی می آورد، به فرزندمان بگوییم که ارزش واقعی چیزها در پولی که بابت شان پرداخت شده نیست، همیشه گران ترین چیزها شادی نمی آورند و سرچشمه خوشبختی و شادی در درون آدم هاست؟ کار دشواری است! نه؟