حیات و هستی انسان دارای دو جلوه «پیدا» و «پنهان» است؛ جلوه پیدای آن نعمت ها و لذت های ظاهری زندگی است که دیگر موجودات نیز خود را از مواهب طبیعت بهره مند می سازند و برای بقای وجود خویش به خوردن و خوابیدن و پوشیدن و نوشیدن می پردازند و حتی در بسیاری از عرصه ها به دور از دغدغه های جاری در زندگی انسان ها، روزگار خویش را سپری می کنند.
