امام-(-ع

نه تنها آنان مرگ را به چیزی نمی گرفتند، بلکه از این درجه و مقامی که در پرتو یاری امام (ع) نصیب آنان گشت علائم شادی و سرور در چهره آنها نمایان می شد.

بی شک در جهان امروز نیاز اول بشر، تربیت و تزکیه است. در جهان قدرتمندترین کشور جهان به خود اجازه داده، ارباب جهان باشد و خود، بزرگ ترین نیروی تروریستی را تشکیل می دهد، اولین بحران، بحران هویت است نه علم و دانش

امام هادی(ع)پس از شهادت پدر بزرگوار،در محیطی بسیار سخت و در وضع بسیار دشوار می زیست و معاصر حکومت «متوکل »بود که به دشمنی با امام(ع)و تعقیب یاران وی و در هم شکستن پایگاههای او زبانزد بود وهر روز درین دژ خوئی ها پیشتر می رفت و در دستگاه حاکم نیز این بد رفتاریهاگسترش می یافت تا آنجا که متوکل خطر بحران حکومت خویش را احساس کرد و بر آن شد تا با دو روش ...

در صفحات پیش دیدیم که هدف متوکل از احضار یا دعوت امام(ع)

صغر سن امام(ع)از پدیده های اعجاز آمیز اوست که در حکام آن زمان اثری فوق العاده گذاشته بود.همه مآخذ تاریخی متفق القولند که وقتی پدر مکرم امام جواد(ع)در گذشت عمر امام هشت سال یا هفت سال و چهار ماه بود (4).در حقیقت هنگامیکه پس از پدر عهده دار امامت گردید،در سن کودکی بود.

یاران امام (ع) از برگزیده ترین افرادی بودند که خانواده و دوستان خود را رها ساختند و در رکاب امام (ع) جانبازی و فداکاری کردند و چون قهرمانانی شجاع به جهاد پرداختند، و برای شرکت در میدان کارزار، گوی سبقت را از یکدیگر ربودند

شیخ مفید در ارشاد گوید: انگیزه حرکت ابو الحسن (ع) به مدینه آن بود که عبد الله بن محمد در شهر مدینه به عنوان متصدی جنگ و امامت جماعت برگزیده شد. وی از آن حضرت نزد متوکل بدگویی می کرد و اندیشه آزار و اذیت امام را در سر داشت.

در این موضع، سعی امام (ع) بر این بود که از راههای مختلف و در برابر افراد و قشرهای گوناگون، موضع بر حق خود را تبیین و تثبیت نماید و به آنان بفهماند که شرایط جانشینی از پیامبر (ص) و رهبری و پیشوایی امت اسلامی تنها در وجود او جمع است و دیگران فاقد آن شرایط و نیازمند آن حضرت هستند. اینک نمونه هایی از این موضع: