انابه

"انابه" از "نوب" مشتق شده و در لغت به معنی بازگشت پی در پی چیزی است و در اصطلاح به معنی رجوع و بازگشت به سوی خدا از طریق توبه کردن است.[1]

در قرآن کریم چند کسب مطرح است یک سلسله کسب های اعتباری است که آن مسکوب در اختیار کاسب است، یک سلسله کسب های حقیقی است که آن مکسوب، حاکم بر کاسب است

قالت فاطمة (علیهاالسلام) فی دُعائِها یَومَ الاَحَدِ:

گروه اندیشه: امام حسین(ع) در دعای عرفه که فرازی از آن تجلی مقام «منیبین» است، می‌خواهند به مسلمانان تعلیم بدهند که چگونه برای رسیدن به توجه محض خداوند با او سخن بگویند. عرفای اسلام، نیز با پیروی از کلام اهل بیت(ع) راه رسیدن به قرب الهی را یافتند و با خواندن ادعیه‌ای که توسط ائمه اطهار نوشته شده است به مقامات الهی رسیده‌اند.

«انابه» یا از «ناب ینوب» به معنای نوبت گرفتن و یا از «ناب ینیب» به معنای انقطاع، است. بنابراین، «منیب» کسی است که مکرارا نوبت بگیرد تا ببیند در رحمت ویژه الهی چه هنگام باز می شود تا او وارد گردد؛ یا منیب، کسی است که از غیر خدا منقطع و به خدا مرتبط باشد و قرآن کریم از انابه به عظمت یاد می کند:

گروه حوزه‌های علمیه: مدرس حوزه علمیه با تاکید بر نقش اثر گذار انس قرآن در پرهیز از گناه بیان کرد: بهترین راه برای دوری جامعه ما از گناه انس جوانان با قرآن است.