انتظار

واگویه هایی- با امام عصر (عج) در این نوشتار به برخی از ویژگی‌های اندیشه ای، گفتاری و رفتارهای متعالیِ فردی و اجتماعی نگار پرده نشین (امام زمان علیه السلام) امام آسمان و زمین، انسان کامل، نیک نام و برتر در مقیاس گسترده و جهانی، هموند با خواسته‌های فطری بشری با تکیه برخِردورزی و دور از خیال‌پردازی و بر پایه‌ی بشارت‌های دی ...

واگویه‌هایی با امام عصر (عج) در این نوشتار، از عصر دور افتادگی و تنهایی، از کردار و اخلاقی بایسته‌ی فردی و اجتماعی، از چگونه باید بودن و زیستن شایسته در زمانه‌ی غیبت سخن رفته است، روزگاری که جولانگاه اندیشه‌های چِندش آور و نارس شده، زمانه‌ای که رفتارهای آشفته و سرگردان می پرورانَد و چالش ها و تنگناهایی را فرا روی راستی ...

واگویه هایی با امام عصر (عج) در این نوشتار به شِکوه‌ها و دلتنگی‌های عصر انتظار پرداخته‌ام

واگویه هایی با امام عصر (عج) عصر ظهور، ثمره‌ی همّت و کوشایی پیامبران و اولیای الهی، پاداش انتظار، تحقق آرزوی دیرینه‌ی فطرت بشری، پایان غربت و تنهایی، کرانه‌ی کفر و ناباوری، فروپاشی نفاق و دورویی و خیانت و ستم، دوران همراهی آسمان و زمین با انسان کامل، جلوگاه‌ سجده‌ی ملائک بر آدم، روزگار برپایی دولت فیض و زنده شدن ملت&zwn ...

واگویه هایی با امام عصر (عج) خواهش، با سرشت و سرنوشت آدمی، آمیخته است و خواستن در همه جای هستی، سَریان دارد

انتظار در غیبت کبری و توجه به نشانه های ظهور قائم آل محمد – عجل الله تعالی فرجه الشریف و عشق به دیدار آن نجات بخش الهی، از مباحث مهم است که حیات و نشاط جامعه را تضمین می کند

هـ) صفات شخصی حضرت مهدی (علیه السلام) زیبایی و تناسب اعضا و جوارح انسان از نعمت های الهی است که خداوند آن را به حجّت خویش عنایت کرده است و نمی توان آن را به طور کلی تشریح نمود، ولی به برخی از روایات که دربردارنده اوصاف زیبای ظاهری اوست می پردازیم: 1

اهمیت انتظار از باورهای اساسی و بالنده و زیبای جهان اسلام، اعتقاد به ظهور مصلحی بزرگ از جانب خالق هستی و فیض مطلق است

مصلح بزرگ در کتاب های آسمانی ظهور مهدی موعود (علیه السلام) از جمله نعمت های بزرگ الهی است که خداوند بر مردم و مستضعفان جهان منّت گذاشته و اراده کرده است که توسط وجود پرفیض او به آنان سیادت و آقایی دهد و از یوغ ستم و بردگی جهان خواران نجات بخشد

مصلح بزرگ چه کسی است؟ سامان بخش و دگرگون کننده ی ساختار جامعه جهت رسیدن به وضع شایسته مطلوب را « مُصلِح » می نامند و نقطه ی مقابل آن را « مُفسد » (افسادگر) می گویند