انجمن‌های-ادبی

ابراهیم حسن‌بیگی که معتقد است برگزاری نشست‌های انجمن‌های ادبی در کافه‌ها اتفاق مبارکی‌ است از این‌که گرفتن امکانات از دولت‌ها ممکن است استقلال انجمن‌های ادبی را به مخاطره بیندازد می‌گوید.

فرهاد عابدینی درحالی‌که معتقد است برگزاری نشست‌های ادبی در کافه‌ها شوخی‌ است از علت جدی نبودن برگزاری این جلسات در چنین فضاهایی می‌گوید.

کامران پارسی‌نژاد که معتقد است دستگاه‌های دولتی جریان‌های ادبی را فراموش کرده‌اند از وضعیت برگزاری این روزهای نشست‌های انجمن‌های ادبی می‌گوید.

عباس باقری با بیان این‌که هنر امروز ما بیشتر دولتی است تا مردمی، می‌گوید: کسانی در راس هنر و ادبیات جایگاه تعیین می‌کنند که شاید هنر و ادبیات‌شان نزدیک به هنر و ادبیات بساطی است، بساط پهن می‌کنند و از صداوسیما و تریبون‌ها هم استفاده می‌کنند.

احمد آرام می‌گوید: من با برگزاری نشست‌های انجمن‌های ادبی در کافه‌ها موافق‌ام اما به شکلی که بتواند بازده خوبی داشته باشد، نه این‌که مثل جلسات بله‌برون یا حنابندان به شکلی باشد که دور هم بنشینند و راجع‌به یک کتاب یا شعر حرف بزنند اما به هیچ نتیجه خاصی نرسند یعنی هیچ گره‌گشایی‌ای نشود.

محمد سلمانی می‌گوید: یکی، دو جلسه ادبی را دیده‌ام که در خیابان برگزار می‌شوند؛ این خیلی برای متولیان فرهنگی ما بد است که به هنرمندشان جا ندهند و او کارش به خیابان بکشد.

ناتاشا امیری می‌گوید نشست‌های ادبی در سال‌های اخیر بیشتر محفل‌بازی بوده است.

اسماعیل آذر از لزوم سطح‌بندی انجمن‌های ادبی برای کمک به شاعران و نویسندگان جوان در انتخاب این انجمن‌ها و از عوامل تاثیرگذار بر وضعیت برگزاری نشست‌های آن‌ها می‌گوید.

جواد محقق درحالی‌که معتقد است همانند زمینه‌های دیگر، بلد نیستیم برای برپایی انجمن‌های ادبی حرف بزنیم این مسئله را یک معضل جدی می‌داند.

شهریار عباسی که معتقد است برگزاری نشست‌های انجمن‌های ادبی در کافه‌ها اغلب حالت ژست پیدا می‌کند از این‌که این جلسه‌ها در نهایت نتیجه‌ای جز بیانیه سیاسی و اجتماعی برای داستان‌نویس ندارد، می‌گوید.