من از قبیله آدمیانی هستم که همواره آرزو می‌کردم‌ای کاش در روزگار قرون هفتم و هشتم مولوی و سعدی و حافظ می‌زیستم. هرچند چنگال چنگیز و مغولان و بلای عفریت امثال مبارزالدین‌ها سلطه و سیطره داشت، اما در پرتو هویت سنت که مظاهر و مزایای تجدد قرن بیست و یکمی تمام شؤون و شقوق زندگی را نبلعیده بود اصولا زیستن، معنا و مفهوم دیگری داشت.
