تعدد و تکثر ادیان، واقعیتی نوظهور نیست و چنان که گلین ریچاردز در
کتاب «به سوی یک الهیات ناظر به همه ادیان » گفته است «انواع تجارب
دینی متعلق به روزگار ما افزایش و تفاوت قابل توجهی نسبت به انواع تجارب دینی
مربوط به گذشته نشان نمی دهند، بلکه آن چه در قرن اخیر روی نموده، تنها رشد وافر
آگاهی از تکثرگرایی دینی است.» (1)