جمال‌الدین-اکرمی

جمال‌الدین اکرمی با اشاره به دشواری نوشتن درباره مسائل «رومیناها» در ادبیات می‌گوید: ادبیات کودک و نوجوان ما بیشتر از آن‌که آگاهی‌دهنده باشد سرگرم‌کننده است.

جمال‌الدین اکرمی با تأکید بر وظیفه سنگین ادبیات در بحران‌های اجتماعی می‌گوید: ادبیات مادر تئاتر و سینما و هنری‌ها تجسمی است. چه‌طوری می‌توانیم ادبیات را خارج از این وظایف بدانیم و فقط برای بچه‌ها قصه‌هایی بگوییم که همه چیز به خوبی و خوشی تمام می‌شود.

جمال‌الدین اکرمی با انتقاد از این‌که بومی‌گرایی در تصویرگری‌های ما رعایت نمی‌شود، می‌گوید: تصویرگران رمان‌ها را نمی‌خوانند و گاه تصاویر با روح متن مطابقت ندارد.

جمال‌الدین اکرمی با بیان این‌که آموزش و پرورش مانعی برای ادبیات کودک است، می‌گوید: مدرسه‌ها فکر می‌کنند کودک فقط به کتاب درسی نیاز دارد و ضرورتی ندارد در مدرسه کتابخانه وجود داشته باشد یا بچه‌ها یک ساعت زنگ کتاب‌خوانی داشته باشند.

در مراسم دیدار نوروزی انجمن نویسندگان کودک و نوجوان، از فرهاد حسن‌زاده و جمال‌الدین اکرمی تقدیر شد.

جمال‌الدین اکرمی با بیان این‌که در ادبیات از لحاظ کمیت مشکل داریم و نه کیفیت می‌گوید: نویسنده‌های ما قدرت زیادی پیدا کرده‌اند زیرا تجربه‌های‌شان طی سال‌ها انباشته شده است، اما حالا که زمان بروز این تجربه‌هاست می‌بینیم صنعت چاپ اجازه نمی‌دهد.

جمال‌الدین اکرمی می‌گوید: «شب به‌خیر تُرنا»، بخش زیادی از واقعیت‌هایی‌ است که درباره مسئله مهاجرت دیده و در کنارشان بوده‌ام و می‌خواهد بگوید نباید فقط یک دورنمای شیرین از مهاجرت، که امروزه حتی به رویای کودکان نیز تبدیل شده ساخت.

جمال‌الدین اکرمی می‌گوید: بازنویسی آثار کهن یک فرآیند تولید انبوه شده است که نویسنده به جای این‌که به هویت اثری مانند «شاهنامه» فکر کند به هویت خود و کسب شهرت برای خودش فکر می‌کند؛ این مسئله ذهن کودک را نسبت به اثر تغییر می‌دهد و او را به اشتباه می‌اندازد.

«کامل نبودن معرفی نامزدها»، «ضرورت ایجاد دبیرخانه»، «شناخته شدن نویسندگی به عنوان شغل» و «معرفی چهره‌های جدید» پیشنهادهایی برای معرفی نامزدهای ایرانی به جایزه جهانی «آسترید لیندگرن» هستند؛ هرچند در این میان یک نفر هم می‌گوید «50 سال دیگر هم نامزد معرفی کنند، برنده نمی‌شوند.»

جمال‌الدین اکرمی با بیان تذکرهایی درباره آگاهی‌بخشی به کودکان درباره آزار جنسی می‌گوید: منِ نویسنده بخشی از این آگاهی‌بخشی را می‌توانم به دوش بکشم منوط به این‌که مطمئن باشم کتابم چاپ خواهد شد، با ممیزی روبه‌رو نخواهد شد و به مدرسه راه خواهد یافت و... .