دلمان

کاروانی خسته و غم دیده و محزون هر کسی سر به کنج کجاوه گذاشته و آرام آرام می گرید، باد با رقص جنون آمیز خود، شن های صحرا را پا به پای خود به وجد آورده و به آسمان می برد.

روزی پر از لبخند و از همه شادمان تر، نزدیکانت.

تو همانی که دائم نماز می خواندی. جرعه جرعه زیارت عاشورا می نوشیدی. مدام ختم قرآن می کردی و من، حسرت خورِ کارهایت بودم. حسرت خورِ آن توفیقِ عجیب و آن برکت زیادی که به زندگی ات و دلت افتاده بود.

همچنین گفته شد که ایمان دارای مراتبی است؛ همان گونه که اصل توجه و التفات و ذکر دارای مراتبی است و فی الجمله، به بعضی از آیات در این زمینه اشاره کردیم که تصریح کرده اند: ایمان قابل ازدیاد است؛ مانند: «و اِذَا تُلیت علیهم آیاتُه زَادتهم ایمانا» (انفال: 2)؛ «هُو الَّذی اَنزَل السکینةَ فی قلوبِ المؤمنینَ لِیزدادوا ایمانا معَ ایمانِهم.» (فتح: 4)

در شماره های پیشین، در این سلسله از سخنرانی ها، مباحثی در باره «تزکیه» و «تهذیب نفس» به اهل معرفت تقدیم گردید. در این شماره، ادامه این مباحث را پی می گیریم.

ده سال بدون آن یار سپری شد، ده بهار بی گل رویش طی، و ده فصل هجران بدون آن عزیز گذشت و چه سخت و جانگاه و با رفتنش گلستانمان خراب شد.

از روزی که در نهر جانمان فرات سوز و علقمه عطش جاری ساخته اند،از شبی که در پیاله دلمان شربت گوارای ولایت ریخته اند،دلمان یک حسینیه پر شور است.