رضا-اسماعیلی

رضا اسماعیلی که معتقد است شعر دانشجویی از تشخص و مولفه‌هایی برخوردار است که شعر دیگران از این مولفه‌ها کمتر بهره برده است، می‌گوید: شعر دانشجویی از منظر عده‌ای یک «فرصت» و از منظر عده‌ای دیگر یک «تهدید» تلقی می‌شود.

رضا اسماعیلی در یادداشتی با بیان این‌که در «شعر نبوی» کم‌فروشی کرده‌ایم از این‌که «شعر نبوی» در مقایسه با سایر زیرشاخه‌های شعر آیینی، در سال‌های بعد از انقلاب جُثه‌ای نحیف‌تر و ضعیف‌تر داشته است می‌گوید.

رضا اسماعیلی در یادداشتی از این‌که «مولانا با «مثنوی» مردم را بر سفره دین نشاند» نوشته است.

نزدیک شدن نوحه‌ها به ترانه‌های پاپ، تقابل با آموزه‌های آیینی، غلو کردن، مشخص نبودن مخاطب شعر عاشورایی و این‌که انگار برای معشوقه هم می‌تواند گفته شده باشد، از جمله آسیب‌هایی هستند که شاعران در بررسی نوحه‌ها و شعرهای آیینی عنوان می‌کنند.

رضا اسماعیلی در یادداشتی با موضوع «تامل در ادب و آداب خطاب بزرگان دینی» از این نوشته است که «چرا نباید امام حسین(ع) را ارباب بنامیم».

رضا اسماعیلی معتقد است: دقیقه‌ای که در حوزه شعر آیینی و رضوی همچنان مغفول مانده، بی‌توجهی به «سیرت» و «درونه» دین - موضع - و پرداختن افراطی به «صورت» و ظاهر دین - موضوع - است.

رضا اسماعیلی «دوزیستی مذهبی» را ضرورت امروز شعر آیینی می‌داند.

رضا اسماعیلی معتقد است فلسفه «لحظه‌اندیشی» و «خوش‌باشی» که در جان و جهان رباعی‌های خیام مستتر است، باعث شهرت و آوازه شگفت این حکیم روشن‌اندیش در ایران و جهان شده است.

رضا اسماعیلی معتقد است: شعر اصیل آیینی تنها مدح و منقبت، سوگ و مرثیه و تحریک احساسات نیست؛ هرچند در دهه‌های اخیر پیشخان شعر آیینی ما بیشتر به این‌گونه از اشعار مُزیّن شده است.

رضا اسماعیلی در یادداشتی از «عصر بلوغ دینی شاعران آیینی» نوشته است.