شوکران

دو سه سالی هست که اهمیت و جدیت سینما در جهان‌بینی افخمی افول کرده و او آشکارا حوصله فیلمسازی را از دست داده و بیشتر ترجیح می‌دهد که درباره سینما و ادبیات و مسایل اجتماعی حرف بزند و آتش بسوزاند!

بهروز افخمی فیلمساز ضد و نقیضی است. همان اندازه مهم است، که جنجالی هم

سینمای ایران در روزهای اوج خود، روی یک طول موج مشخص حرکت می‌کرد. دوران اوج اقتصادی و صنعتی سینمای ایران یعنی پیش از انقلاب و در دوره فیلم‌فارسی‌ها چندان مجال بروز به اتفاقات ویژه یا سنت‌شکنی فرمی یا روایی را نمی‌داد چراکه همه‌چیز باید در فرمول‌های مشخص گنجانده می‌شد تا فروشش تضمین شده باشد

مثل هر چیز خوب دیگری که تمام می‌شود، این تعطیلات هم در آستانه پایان قرار دارد. جمعه، همین‌طوری‌اش هم آدم دلش می‌گیرد و چه برسد به این جمعه

بی‌راه نیست اگر بگوییم هدیه تهرانی شمایلی‌ترین ستاره زن سینمای ایران بعد از انقلاب است. زنی که با آن چهره استخوانی و مصمم در دهه هفتاد و اوایل دهه هشتاد مطرح‌ترین ستاره سینمای ایران بود

بااین‌وجود تهرانی در سال‌هایی که بسیار پرکار بود، در فیلم‌های کمدی، عاشقانه و اجتماعی به ایفای نقش پرداخت و همان‌قدر که گیشه را مدنظر داشت، روی توانایی‌های بازیگری‌اش هم مانور داد و بازی روان و جذاب او در فیلم‌های اولش، او را به ستاره‌ای ورای یک چهره زیبا تبدیل کرد

«کتاب رادیویی» فقط خواندن کتاب توسط یک صدای خوب یا متوسط نیست. «کتاب رادیویی»، جان کتاب است، عصاره کتاب. تقریبا تمام ذهنیت نگارنده آن که در قالب یک برنامه رادیویی برای مخاطب روایت شده است.

شباهت زندگی محمدعلی نجفی با شخصیت «ابراهیم» فیلم «خصوصی» هرچند نسبی است، اما نشان‌دهنده مسائل مهمی است که بعضاً رعایت‌نکردن آن می‌تواند هرفردی را به ورطه سقوط بکشاند.