علی-الله-سلیمی

شخصیت‌های رمان «انگار خودم نیستم» تلاش می‌کنند پازل‌های پراکنده گذشته‌ای را کنار هم قرار دهند و از نو بسازند که به شدت پراکنده است و خودشان هم امیدی به بازسازی آن ندارند.

امیرحسین خورشیدفر در رمان «تهرانی‌ها» سعی کرده فضاهای داستانی را به محیط‌های محدود و اغلب بسته آپارتمانی خلاصه نکند و سراغ فضاهای متنوع و مکان‌های عمومی هم برود.

آنچه در «بالزن‌ها» نمود دارد، دیدگاه‌هایی درباره مسایل فلسفی، روانشناختی و عرفانی است که آن‌هم با توجه به جهان‌بینی نویسنده در خصوص عدم قطعیت به شکل نامطمئن بیان شده است.

داستان بلند «این خیابان سرعت گیر ندارد» نوشته مریم جهانی را باید روایتی جسورانه از تلاش یک زن برای کسب و خلق هویتی تازه برای خود دانست که با تلاش ستودنی نویسنده برای ترسیم آن، خلق شده است.

رمان «کافه خیابان گوته»، داستانی خواندنی با چاشنی تاریخ است که از دلمشغولی نویسنده به این حوزه حکایت دارد و گویا برای حمیدرضا شاه آبادی، معنای داستان با تاریخ قرابت بسیاری دارد.

رمان «میم عزیز»، در ظاهر حدیث نفس یک نویسنده است و مخاطبانی که در دایره دست اندرکاران یا شیفتگان ادبیات قرار می‌گیرند، بیش از هر کس دیگری می‌توانند با این اثر همذات‌پنداری کنند.

داستان «دلقک و نارنج تلخ» درباره یک خانواده متوسط شهری در شیراز است که پسر نوجوانشان وارد فعالیت‌هایی با موضوع مخالفت مردمی با جشن هنر شیراز می‌شود.

مجموعه داستان «سفر معمولا صبح اتفاق می افتد» نوشته علی الله سلیمی فردا سه شنبه 28 دی در کتابخانه عمومی شهدا مورد نقد و بررسی قرار می گیرد.