علی-شریعتی

در نگاه اول شخصیت مستقلی را پیش چشم ما ترسیم می‌کند و به اعتبار پدر نیست. منتقد مجموعه زیر نظر پدر است و بیشتر با نام وزیر سابق ارشاد شناخته می‌شود تا پسر او

با این که سید حسن تقی‌زاده یکی از رجال پرکار و اثرگذار معاصر است اما درباره او تنها بر اساس دو گزاره قضاوت می‌شود: یکی جملۀ مشهور خود او در سال 1299 و نه توضیح و تصحیح 1339 و دیگری سخنی از دکتر شریعتی. این نوشته اما تقی‌زاده را فراتر از این دو معرفی می‌کند

به این خطوط می­توان برچسب شعارزدگی چسباند اما باورم این است که تاریخ ایران حداقل در دوران اسلامی به قبل و بعد از جنگ هشت ساله تقسیم می­‌شود. هویت انسان ایرانی در جنگ تحمیلی تغییر می­‌کند.

به این خطوط می­توان برچسب شعارزدگی چسباند اما باورم این است که تاریخ ایران حداقل در دوران اسلامی به قبل و بعد از جنگ هشت ساله تقسیم می­‌شود. هویت انسان ایرانی در جنگ تحمیلی تغییر می­‌کند.

هرچند موضوع اصلی گفت‌و‌گوی اخیر عصر ایران با دکتر علی مطهری نایب رییس مجلس پیشین و فرزند ایدیولوگ شهید جمهوری اسلامی حول موضوع انتخابات پیش رو بود و نمایندۀ سابق و صریح اللهجه هم پاسخ های روشنی داد اما یک سؤال و جواب کوتاه بیش از دیگر پرسش و پاسخ ها مورد توجه قرار گرفت و آن هم این که اگر بخواهید نقدی را متوجه آرا یا عملکرد پدر بدانید کدام است؟ علی ...

برخی بر این باورند که اصرار برای مقصر معرفی کردن شریعتی یادآور اصطلاح «مثلث کارپمن» و سه نقش «آزارگر، ناجی و قربانی» است و انگار شریعتی بهانه‌ای است تا ناراضیان خود را «قربانی» بدانند و از خود سلب مسئولیت کنند یا تصور کنند اگر پاره‌ای موانع امکان تحقق همۀ آرمان ها را نداده آرمان‌ها نادرست بوده است

یک فعال برانداز: آیا همایش منافقین برای حمایت از میرحسین و بیانیه ایشان بود یا برای تشکیل ائتلاف از تاج‌زاده تا شاهزاده؟ این دو نه معادل هم هستند و نه اصولاً ربطی به هم دارند!

با این همه شریعتی مرگ خود را به جلو نمی‌اندازد و در همان نوشته چندخطی وصیت‌گونه علت انصرافش را می‌نویسد: «نه… هنوز خیلی کار دارم، چشم‌هایی که از زندگی عزیزترند، انتظار مرا می‌کشند»

اگر فرقانی‌ها قلب مسئولان نظام را نشانه می‌رفتند؛ نئوفرقانی ها قوه تشخیص بخشی از جوانان دغدغه مند را هدف قرار داده‌اند. در این ماجرا جنگ ادراکی از سوی دشمن خطرناک‌تر از گلوله‌های مستقیم است!

با این همه شریعتی مرگ خود را به جلو نمی‌اندازد و در همان نوشته چندخطی وصیت‌گونه علت انصرافش را می‌نویسد: «نه… هنوز خیلی کار دارم، چشم‌هایی که از زندگی عزیزترند، انتظار مرا می‌کشند»