نوشتن

بنابر آمار، احتمال حضور هر یک از ما در جهان هستی، آن چنان اندک است، که بی تردید، تنها حقیقت شگفت انگیز و ناب این جهانی ارضایمان خواهد کرد

وقتی شما چیزی می‌نویسید، زنجیری از کلمات را به دنبال هم می‌چینید. ردیف کلمه‌ها مثل یک کلنگ معدنچی، یک مغار نجار یا یک سوند جراح است

این سفر درونی ماست که ما را طی زمان هدایت می‌کند- به جلو یا به عقب، به ندرت در خط مستقیم، اغلب مارپیچ

تا زمانی که این واقعیت را نپذیریم که زندگی خود مبتنی بر آیینی سری است، چیزی باد نخواهیم گرفت. هنری میلر (1) سوزان عزیز، یک سال قبل، مراسم شکرگزاری را در مزرعه دامداری برادرم، جایی که پدر پیرم در حال مرگ بود، گذراندم

نوشتن روندی طولانی از درون نگری است: سفری به سوی تاریک‌ترین مغاک‌های خودآگاهی، و مکاشف‌های آرام و طولانی است

زندگی دشوار است. این حقیقت بزرگی است: یکی از بزرگترین حقایق

شجاعت مزیّتی بالاتر از دوست داشتن است. در بهترین شرایط، دوست داشتن شجاعت می‌خواهد

نوشتن عمیق‌ترین شکل طبقه‌بندی افکاران است. بهترین راه یادگیری از خودتان مبنی بر این است که، که هستید و اعتقادتان چیست؟ وارن بِنیس درباره‌ی رهبر شدن (1) بیست سال قبل، در یک روز شرجی ماه اوت در مسیر ساحلی سرسبز، در شمال سیاتل (2) قدم می‌زدم

مرگ راز سر به مهری است، امّا دو چیز درباره‌ی آن می‌توانیم بگوییم: کاملاً قطعی است که ما خواهیم مُرد، و معلوم نیست کی یا چگونه خواهیم مرد

من در حالی که در اسارت خاطراتم بودم، قلم خود را برداشتم و شروع به نوشتن کردم. کوکی گالمان (1) دخترم هلن (2) در حالی‌که مشغول شانه کردن موهایش و نگاه به آینه بزرگ حمّام است، می‌گوید: «آلوپچیا آریتا