کیانوش-عیاری

«خانه پدری» بالاخره بعد از ده سال توقیف به نمایش عمومی درآمد. نکته مهم درباره این فیلم، نه آن حرفی که دارد می‌زند، هرچند که حرف و دغدغه‌اش مهم و انضمامی در نسبت با تاریخ و جامعه امروز ایران و واجد معنایی ژرف و تامل برانگیز است، که فرم سینمایی است که کیانوش عیاری در فیلم به آن می‌رسد

هدف این پروژه می‌تواند ایجاد حس شرمساری و سرشکستگی در ناخودآگاه جمعی اقشاری از جامعه ایران باشد که زمینه را برای «هویت باختگی» کامل آنان فراهم می‌کند. این امتداد طرح «کلنگی سازی» جامعه ایرانی است.

رویکرد دوگانه سازمان سینمایی درباره توقیف فیلم‌ها پرسشی است که این روزها با اکران «خانه پدری» مطرح می‌شود؛ این فیلم با محتوای خشن و ضدمذهب می‌تواند اکران شود اما نمایش «دیدن این فیلم جرم است» خیر؟

شمشیر تعزیه که به پیکر بی‌جان دخترِ به‌ناحق‌کشته‌ شده فرو رفته، خونین از خاک بیرون می‌آید... و پسر، خبر خوشِ مرگ حتمی دخترعمویش را به پدرش می‌دهد!»

صحنه کشته شدن دختر توسط پدر و لحظه سنگ به سر خوردن را می‌بینیم؛ این همان صحنه‌هایی است که مسئولین سازمان سینمایی تاکید دارند که اصلاح شده اما واقعیت چیز دیگری است.

صحنه کشته شدن دختر توسط پدر و لحظه سنگ به سر خوردن را می‌بینیم؛ این همان صحنه‌هایی است که مسئولین سازمان سینمایی تاکید دارند که اصلاح شده اما واقعیت چیز دیگری است.

بازیگر سریال "هشتاد و هفت متر" گفت: از نظر من سریال 87 متر ساخته "کیانوش عیاری" از آن دست سریال‌های خیابان خلوت کن است، عیاری کلاً کار بد نمی‌سازد و مطمئنم که این سریال هم با استقبال ویژه تماشاگران روبرو خواهد بود.

کیانوش عیاری متولد اردیبهشت 1330 در اهواز است و کار خود را با ساخت فیلم‌های کوتاه هشت میلمتری در همان شهر آغاز کرد. در اهواز آن سال‌ها یک گروه فیلم‌سازی (سینمای آزاد اهواز) ارتزاق می‌کرد، شبیه به یک جنبش، که در حاشیه سینمای جریان اصلی و فیلم‌فارسی‌ها، آثار تجربی و هنری خود را می‌ساختند و در سینما دنبال چیز دیگری می‌گشتند.

دوازدهم فروردین ماه مصادف با سالروز درگذشت عسل بدیعی بازیگر سینما و تلویزیون ایران است.