کیانوش-عیاری

در واقع داستان فیلم «خانه پدری» از آن زیرزمین فراتر نرفته و حتی وقتی به‌خاطر خواستگاری دختر محتشم، لحظاتی دوربین به طبقه بالاگریز می‌زند، خیلی سریع باز می‌گردد.

تاریخ سینمای ایران فراز و نشیب کم نداشته است. فیلم عجیب و سرنوشت‌های عجیب هم کم نداشته است. اما «خانه پدری» عجیب‌ترین فیلم تاریخ سینمای ایران است. فیلمی که یک نفرین ده‌ساله دامن‌گیرش شده است و انگار خلاصی هم ندارد.

دادسرای تهران اعلام کرد که حسب دستور دادستانی علاوه برجلوگیری از پخش فیلم خانه پدری، کلیه مرتکبین و مقصرین نیز تحت تعقیب قانونی قرارگرفتند.

مشکل از اینجا شروع می شود که چرا شخصیت‌های بد و جنایتکار یا به تعبیری بدمن‌های این قصه متعلق به خانواده سنتی و مذهبی نمایش داده می‌شوند؟

«خانه پدری» بالاخره بعد از ده سال توقیف به نمایش عمومی درآمد. نکته مهم درباره این فیلم، نه آن حرفی که دارد می‌زند، هرچند که حرف و دغدغه‌اش مهم و انضمامی در نسبت با تاریخ و جامعه امروز ایران و واجد معنایی ژرف و تامل برانگیز است، که فرم سینمایی است که کیانوش عیاری در فیلم به آن می‌رسد

هدف این پروژه می‌تواند ایجاد حس شرمساری و سرشکستگی در ناخودآگاه جمعی اقشاری از جامعه ایران باشد که زمینه را برای «هویت باختگی» کامل آنان فراهم می‌کند. این امتداد طرح «کلنگی سازی» جامعه ایرانی است.

رویکرد دوگانه سازمان سینمایی درباره توقیف فیلم‌ها پرسشی است که این روزها با اکران «خانه پدری» مطرح می‌شود؛ این فیلم با محتوای خشن و ضدمذهب می‌تواند اکران شود اما نمایش «دیدن این فیلم جرم است» خیر؟

شمشیر تعزیه که به پیکر بی‌جان دخترِ به‌ناحق‌کشته‌ شده فرو رفته، خونین از خاک بیرون می‌آید... و پسر، خبر خوشِ مرگ حتمی دخترعمویش را به پدرش می‌دهد!»

صحنه کشته شدن دختر توسط پدر و لحظه سنگ به سر خوردن را می‌بینیم؛ این همان صحنه‌هایی است که مسئولین سازمان سینمایی تاکید دارند که اصلاح شده اما واقعیت چیز دیگری است.

صحنه کشته شدن دختر توسط پدر و لحظه سنگ به سر خوردن را می‌بینیم؛ این همان صحنه‌هایی است که مسئولین سازمان سینمایی تاکید دارند که اصلاح شده اما واقعیت چیز دیگری است.