کیانوش-عیاری

سال نود و هشت، با همه اتفاقات تلخ و عجیبش و بلایایی که یکی پس از دیگری بر سرمان آمد، به روزهای پایانی خود نزدیک می‌شود

در خانه پدری به نظر می‌رسد تمام پروژه این است که کارگردان می‌خواهد بگوید این خانه قبرستان است.

معاون ارزشیابی و نظارت سازمان سینمایی از رفع توقیف فیلم «خانه پدری» خبر داد.

این مواجهه را انتظامی می‌توانست به بهشت خود تبدیل کند و با یک انتصاب سریع و قانع کردن وزیر، نماینده‌ای از قوه قضائیه را در شورای پروانه ساخت و نمایش بگنجاند.

برهنگی، آبجو، رقص و مقداری مشتهیات دیگر، «من و تو» بهترین شبکه، «شماعی‌زاده» بهترین خواننده، «مطرب» بهترین فیلم و «گزارش یک میهمانی» بهترین تئاتر است.

در واقع داستان فیلم «خانه پدری» از آن زیرزمین فراتر نرفته و حتی وقتی به‌خاطر خواستگاری دختر محتشم، لحظاتی دوربین به طبقه بالاگریز می‌زند، خیلی سریع باز می‌گردد.

تاریخ سینمای ایران فراز و نشیب کم نداشته است. فیلم عجیب و سرنوشت‌های عجیب هم کم نداشته است. اما «خانه پدری» عجیب‌ترین فیلم تاریخ سینمای ایران است. فیلمی که یک نفرین ده‌ساله دامن‌گیرش شده است و انگار خلاصی هم ندارد.

دادسرای تهران اعلام کرد که حسب دستور دادستانی علاوه برجلوگیری از پخش فیلم خانه پدری، کلیه مرتکبین و مقصرین نیز تحت تعقیب قانونی قرارگرفتند.

مشکل از اینجا شروع می شود که چرا شخصیت‌های بد و جنایتکار یا به تعبیری بدمن‌های این قصه متعلق به خانواده سنتی و مذهبی نمایش داده می‌شوند؟