به گزارش "ورزش سه"، سید جلال حسینی از تیم ملی خداحافظی کرد. خبری تلخ و البته قابل پیش‌بینی که به دلیل تنش‌های اخیر و جا ماندنش از فهرست نهایی جام جهانی مشخص بود دیگر بعید است او را در پیراهن سفید یوز نشان شماره 4 ببینیم و حالا تصمیم او به خداحافظی فقط به این موضوع رسمیت بخشیده است.
او 116 بازی ملی دارد و 8 بار موفق شده در این بازی‌ها گلزنی کند و در جمع رکوردداران بازی ملی و باشگاه 100 تایی‌ها قرار گرفته است.
جلال حسینی این روزها 36 سالگی خودش را پشت سر می‌گذارد و حالا تبدیل به یک مدافع با تجربه، شکست ناپذیر و به احتمال زیاد تکرار نشدنی شده است که اگرچه چابکی روزهای حضورش در ملوان را ندارد ولی فاکتور تجربه باعث همه به کیفیت بالای فنی او صحه بگذارند.
وقتی آبای انزلی‌چی‌ها چشم‌ها را خیره کرد
سید جلال 14 بهمن 1360 در انزلی متولد شد و تولد فوتبالی او هم از باشگاه ملوان انزلی بود. آن زمان بهمن صالح‌‌نیا سرمربی ملوان بود و جوان 21 ساله در قلب خط دفاع ملوان به قدری خوب بود که چشم‌ها را به خود خیره کرد. بازی‌های خوب سید جلال باعث شد مورد توجه تیم‌های بزرگ قرار بگیرد ولی 3 فصل در ملوان ماند و پس از آن راهی تهران شد تا فوتبالش را ادامه دهد.
وقتی حسینی‌ها جابجا شدند
شامه تیز علی پروین در آن مقطع خیلی خوب استعداد ناب سیدجلال را در انزلی تشخیص داد. آخر فصل بود که پروین به ناصر ابراهیمی گفت به حسینی زنگ بزنید و بگویید بیاید سر تمرین. یک اشتباه در جابجایی حسینی ابومسلم و ملوان باعث عصبانیت و نارضایتی بزرگ اسطوره پرسپولیس شد. شاید اگر همین اشتباه به ظاهر ساده نبود حسینی 10 سال زودتر راهی پرسپولیس شده بود، با تاریخی با شکوه‌تر، رکوردهایی دست نیافتنی‌تر و کارنامه‌ای پر و پیمان‌تر؛ ولی دست روزگار سیدجلال را آن روزها به سایپا برد.
شروع بازی‌های ملی با قلعه‌نویی
جلال حسینی خیلی دیرتر از آنچه حقش بود به تیم ملی رسید و مانع بزرگ آن روزهایش هم برانکو بود که سیستم بسته‌ای داشت و خیلی سخت بازیکن از آن خارج و به آن وارد می‌شد. امیر قلعه‌نویی و تغییر نسلش در تیم ملی وارد شود و سیدجلال را به عنوان گزینه خط دفاعی برگزید. او کارش را در جام ملت‌های 2007 در تیم ملی شروع کرد و با گلی که در دیدار نخست مقابل ازبکستان به ثمر رساند جا پای خودش را حسابی محکم کرد و بعد از آن همیشه در تیم ملی بود تا پیش از جام جهانی 2018. او در مقطعی بازوبند کاپیتانی تیم ملی را هم بر بازو بست ولی دست تقدیر باعث شد از آخرین جام جهانی دوران فوتبالش هم باز بماند.
سوپرمن پشت دروازه روسیه ماند
سید جلال خیلی دیر لقبش را از فوتبال گرفت و در سال‌های پایانی فوتبالش او را به نام سوپرمن و صخره صدا زدند. ماجرا از نشست تن کاته پیش از بازی برگشت پرسپولیس - الجزیره شروع می‌شود که سید جلال حسینی محرومیت را پشت سر گذاشته بود و قرار بود به ترکیب برگردد. سرمربی الجزیره در پاسخ به سوالی مبنی بر بازگشت جلال حسینی عنوان کرد که او سوپرمن نیست ولی گل دقایق پایانی این بازیکن که برتری و صعود سرخپوشان را رقم زد نشان داد لقب سوپر من شایسته اوست. خودش البته بارها گفته این لقب را دوست ندارد و شاید کنار رفتن ناگهانی او از تیم ملی و از دست دادن جام جهانی به دلیل همین ایفا کردن نقش سوپرمن برای برانکو باشد. سوپرمنی که تیمش را به فینال برد ولی خودش پشت دروازه روسیه ماند.
خداحافظی از تیم ملی، تلخ‌تر از حد تصور
بدبین‌ترین هواداران فوتبال هم تا چند ماه قبل چنین خداحافظی تلخی از سوی سیدجلال را تصور نمی‌کردند، دور از تیم ملی و جدا از فهرست اردوهای اخیر و شاید یک خداحافظی غریبانه و از سر اجبار. شاید روسیه یا امارات و در دیدارهای رسمی جای مناسب‌تری برای خداحافظی سیدجلال در اوج بود. شاید او می‌توانست با بالای سر بردن جام قهرمانی ملت‌های آسیا در بهترین شرایط خداحافظی خودش را اعلام کند ولی قسمت او هم مثل خیلی از بزرگان فوتبال خداحافظی غریبانه بود. رزومه سیدجلال البته او را به این راحتی‌ها او را از یادها خارج نمی‌کند. او سوپر من فوتبال ایران است و یکی از جاودانه‌های این نسل از فوتبالدوستان از دیار آبای انزلی‌چی‌ها.
